NATHANIEL HAWTHORNE 16 σαν τον Ματθαίο, αλλά χωρίς να είναι πιθανό να κληθούν να επιτελέσουν αποστολικά καθήκοντα όπως εκείνος– ήταν οι υπάλληλοι του τελωνείου. Λίγο πιο µέσα, στο αριστερό σας χέρι όπως θα µπείτε από την µπροστινή είσοδο, υπάρχει ένα δωµάτιο ή γραφείο γύρω στα πέντε τετραγωνικά, ψηλοτάβανο, µε δύο από τα αψιδωτά παράθυρά του να επιβάλλουν αφ’ υψηλού µια θέα στην ξεχαρβαλωµένη αποβάθρα που προαναφέραµε, και ένα τρίτο να βλέπει σ’ ένα στενό δροµάκι και σ’ ένα τµήµα της οδού Ντέρµπι. Και από τα τρία φαίνονται τα µπακάλικα, τα εργαστήρια που φτιάχνουν τροχαλίες, τα µαγαζιά µε ρούχα για ναυτικούς και τα εµπορικά µε τις προµήθειες καραβιών· και γύρω από τις πόρτες τους συνήθως βλέπεις µαζεµένες, να γελάνε και να κουτσοµπολεύουν, παρέες από παλιούς ναυτικούς και άλλους τέτοιους αρουραίους της αποβάθρας, που στοιχειώνουν το κάθε λιµάνι. Το ίδιο το δωµάτιο είναι αραχνιασµένο και µουντό και δείχνει βρόµικο από την πολυκαιρισµένη µπογιά του. Το πάτωµα είναι στρωµένο µε γκρίζα άµµο, συνήθεια παλιά, που αλλού έχει ξεχαστεί από καιρό. Εύκολα συµπεραίνει κανείς, από τη γενική αθλιότητα του χώρου, πως πρόκειται για ένα άδυτο όπου το γυναικείο φύλο µε τα µαγικά του σύνεργα, τη σκούπα και τη σφουγγαρίστρα, πολύ σπάνια έχει πρόσβαση. Όσο για την επίπλωση, υπάρχει µια σόµπα µε ένα ογκωδέστατο µπουρί, ένα παλιό γραφείο από ξύλο πεύκου και δίπλα του ένα τρίποδο σκαµνί· δυο τρεις καρέκλες µε ξύλινο κάθισµα, σχεδόν σαραβαλιασµένες κι εντελώς ασταθείς· και –ας µην ξεχνάµε και τη βιβλιοθήκη– πάνω σε
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=