NATHANIEL HAWTHORNE 10 αλήθεια είναι πως ο συγγραφέας, όταν σκορπίζει τις σελίδες του στους πέντε ανέµους, δεν απευθύνεται στους πολλούς που θα παραπετάξουν το βιβλίο του, ή που δεν θα το πιάσουν ποτέ στα χέρια τους, αλλά στους λίγους που θα τον καταλάβουν καλύτερα κι απ’ τους περισσότερους συντρόφους του στο σχολείο ή στη ζωή. Μερικοί συγγραφείς, µάλιστα, το πάνε πολύ µακρύτερα και παραδίνονται σε εµπιστευτικές αποκαλύψεις τέτοιου βάθους, που θα άρµοζε αν απευθύνονταν, αποκλειστικά και µόνο, στη µία καρδιά και στον έναν νου της απόλυτης κατανόησης· λες και το τυπωµένο βιβλίο που ρίχνεται γενικά στον απέραντο κόσµο θ’ ανακαλύψει οπωσδήποτε εκεί το έτερον ήµισυ του ίδιου του συγγραφέα και θα ολοκληρώσει τον κύκλο της ύπαρξής του, φέρνοντάς τον σε κοινωνία µαζί του. Δεν είναι διόλου κόσµιο όµως να λέει κανείς τα πάντα, ακόµα κι όταν µιλάει απρόσωπα. Ωστόσο, καθώς οι σκέψεις παγώνουν και ο λόγος µουδιάζει, όταν ο οµιλητής δεν έχει µια ειλικρινή σχέση µε το ακροατήριό του, ίσως να µας συγχωρεθεί που φανταζόµαστε πως ένας φίλος, καλός και δεκτικός, και ας µην είναι ο πιο στενός µας φίλος, ακούει τα λόγια µας· και τότε, όταν αυτή η αίσθηση εγκαρδιότητας λιώσει την έµφυτη επιφυλακτικότητα, µπορεί να φλυαρήσουµε λιγάκι για όσα συµβαίνουν γύρω µας κι ίσως και για τον εαυτό µας, αλλά και πάλι κρατώντας το εσώτερο εγώ πίσω από το πέπλο του. Ως το σηµείο αυτό και µέσα σ’ αυτά τα όρια µπορεί, νοµίζω, ένας συγγραφέας να γίνει αυτοβιογραφικός, χωρίς να παραβιάζει είτε τα δικαιώµατα του αναγνώστη είτε τα δικά του.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=