Το αίνιγμα του Μαύρου Λουλουδιού (Το Μαγικό Αρωματοπωλείο)

«Τονξανθόδηλαδή, ε;» τουφώναξαενώαπομακρυνόταν. Ο Ματς ανασήκωσε το ένα φρύδι και πέρασε το χέρι μέσα από τις σκουρόχρωμες μπούκλες του αγανακτισμέ- νος. «Δε μιλάς σοβαρά τώρα; ΟΛέον εμφανίσιμος; Είσαι η πρώτη που το λέει». Μέσα μου πανηγύρισα γι’ αυτήν τη μικρή νίκη και του έριξα με τη σειρά μου μια γροθιά στο μπράτσο. «Κουνή- σου επιτέλους! Έπρεπε να είμαστε ήδη στο αρωματοπω- λείο. Οι άλλοι θα μας περιμένουν». ΟΜατς δεν έκανε καμία προσπάθεια να βιαστεί. «Αλή- θεια βρίσκεις όμορφο τον Λέον;» Απέστρεψα ανυπόμονα το βλέμμα και προχώρησα προς το θερμοκήπιο. Σκέφτηκα ξανά τη μυρωδιά που μου θύμισε τον Βίλεμ και γύρισα πάλι στον Ματς. «Εσέ- να σου μυρίζει κάτι;» Ο Ματς πήρε μια βαθιά εισπνοή και γέμισε τα πνευ- μόνια του με τον πνιγηρό αέρα των φυτών. Ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα. «Όχι. Σαν τι δηλαδή;» Έκλεισα πίσω μας τη γυάλινη πόρτα και μύρισα ξανά γύρωμου.Περίεργο, δενυπήρχε τίποταπια.Ημυρωδιάαπό μούχλα είχε εξαφανιστεί – εκτός κι αν την είχε υπερκαλύψει η Πινελιά Αλλαγής , το παιδιάστικο αστειάκι του Ματς. Ή μήπως ήταν όλα στη φαντασία μου; Τον τελευταίο καιρό έβλεπα τον Βίλεμ στον ύπνο μου – όπως και όσα έγιναν το καλοκαίρι. Ίσως γι’ αυτό τον θυμήθηκα. Ναι, αυτό θαήταν! «Μου ήρθε μια μυρωδιά από μουχλιασμένο χώμα» είπα. «Και καταλαβαίνεις…Γι’ αυτό με είδες με τη μορφή του Βίλεμ. Φοβήθηκα πως επέστρεψε». 16