Το Αιγαίο στις φλόγες

10 ντήσει ούτε στον έναν ούτε στον άλλον. Είχε λαχανιά- σει κατεβαίνοντας τις πλαγιές. Καθώς ανέπνεε το στήθος του αγκομαχούσε. Ήθελε να μιλήσει και δεν τα κατάφερνε. Τουλάχιστον εκείνος ο μακρινός του πρόγονος στην αρχαίαΕλλάδα, ο στρατιώτης τουΜα- ραθώνα, πριν πέσει νεκρός, μπόρεσε να αναγγείλει τη νίκη τουΜιλτιάδη.Όμως, δεν επρόκειτο πια ούτε για τονΜιλτιάδη ούτε για τον πόλεμοΑθηναίων και Περ- σών. Μόλις και μετά βίας ήταν Έλληνες εκείνοι οι άγριοι κάτοικοι της απόμερης γωνιάς της Μάνης. «Ε! Μίλα λοιπόν, πάτερ, πες μας!» του φώναξε ένας γέρος ναυτικός, ο Γκότζος, που ήταν πιο ανυ- πόμονος απ’ τους άλλους, σαν να είχε μαντέψει αυ- τό που θα ανακοίνωνε ο καλόγερος. Αυτός κατάφερε, επιτέλους, να ξαναβρεί την ανά- σα του. Έπειτα, έδειξε τον ορίζοντα και είπε: «Φάνηκε καράβι». Και με αυτά τα λόγια, όλοι οι χασομέρηδες πετά- χτηκαν όρθιοι, χτύπησαν τα χέρια τους κι έτρεξαν προς τον κοντινό βράχο, που ορθωνόταν δίπλα στο λιμάνι. Από εκεί η ματιά τους μπορούσε να αγκαλιά- σει ένα μεγαλύτερο μέρος της ανοιχτής θάλασσας. Ένας ξένος θα σκεφτόταν ίσως πως αυτή η κίνη- ση οφειλόταν στο ενδιαφέρον που έπρεπε εύλογα να δημιουργεί σε ναυτικούς παθιασμένους με καθε- τί θαλασσινό κάθε πλοίο που ερχόταν από τ’ ανοι- χτά. Δε συνέβαινε τίποτα τέτοιο ή, μάλλον, αν έβρι-