Το Αιγαίο στις φλόγες

8 οι μοναχοί, ανέμελοι, απλοϊκοί, φιλικοί, «καλά παι- διά», που δε φαίνονταν να μπορούν να καθοδηγούν πληθυσμούς κυριευμένους από προλήψεις. Να ήταν μόνο αμόρφωτοι εκείνοι οι καλόγεροι! Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, και ειδικά στα άγρια μέρη της Μάνης, ήταν ζητιάνοι από τη φύση τους ή από ανάγκη, παρακαλούσαν καλόκαρδους ταξιδιώτες να τους δώσουν τίποτα ψιλά, έχοντας ως μοναδική απασχόλησή τους να δίνουν στους πιστούς να φιλήσουν κάποια θαυματουργή εικόνα αγίου ή να διατηρούν αναμμένο το καντήλι στο εικονοστάσιο κάποιας αγίας, απελπισμένοι από τη μικρή απόδοση του φόρου της δεκάτης, των εξομολογήσεων, των κηδειών και των βαφτίσεων. Οι κακόμοιροι αυτοί άνθρωποι, προερχόμενοι άλλωστε από τις πιο χα- μηλές κοινωνικές τάξεις, δε θεωρούσαν ατιμωτικό να ασκούν το επάγγελμα του παρατηρητή –και τι παρατηρητές!– για λογαριασμό των κατοίκων της παραλιακής ζώνης. Έτσι, οι ναυτικοί του Οίτυλου, ξαπλωμένοι στο λιμάνι, σαν τα κλεφτρόνια της Νάπολης, που χρειά­ ζονται ώρες για να ξεκουραστούν από δουλειά λίγων λεπτών, πετάχτηκαν όρθιοι, μόλις είδαν έναν από τους δικούς τους καλόγερους να κατεβαίνει τρέχο- ντας προς το χωριό, κουνώντας τα χέρια του. Θα ήταν πενήντα ως πενήντα πέντε χρόνων, άντρας όχι μόνο χοντρός, αλλά και πλαδαρός από