Το Αιγαίο στις φλόγες

21 Μπορεί επίσης να ήταν επιφυλακτικός –όχι άδικα– απέναντι στους Οιτυλιώτες, οι οποίοι δε θα δίστα- ζαν να τον ρίξουν σε κάποια ξέρα, όπου μεγάλος αριθμός πλοίων είχαν ήδη χαθεί. Επιπλέον, εκείνη την εποχή κανένας φάρος δε φώτιζε τις ακτές αυτής της περιοχής της Μάνης. Μόνο ένα φανάρι στο λιμάνι χρησίμευε για οδηγός στο στενό πέρασμα. Η σακολέβα, παρ’ όλα αυτά, πλησίαζε. Σε λίγο βρισκόταν μόλις μισό μίλι από το Οίτυλο. Κατευθυ- νόταν προς τη στεριά με σταθερή πορεία. Ήταν φανερό ότι την οδηγούσε επιδέξιο χέρι. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν άρεσε σ’ εκείνους τους ληστές. Το συμφέρον τους ήταν να πέσει αυτό το πλοίο που τόσο επιθυμούσαν πάνω σε κάποιον βράχο. Σ’ αυτές τις συγκυρίες ο σκόπελος γινόταν εύκολα συνένοχός τους. Εκείνος άρχιζε τη δουλειά κι αυτοί την αποτελείωναν. Πρώτα το ναυάγιο, έπει- τα η λεηλασία: Αυτός ήταν ο τρόπος που δούλευαν. Γλίτωναν έτσι από τη μάχη με όπλα, από την άμεση επίθεση, που συχνά στοίχιζε τη ζωή σε ορισμένους απ’ τους κουρσάρους. Υπήρχαν, πράγματι, σκάφη με γενναίο πλήρωμα, στα οποία δεν μπορούσε να επιτεθεί κανείς χωρίς να το πληρώσει. Χωρίς να χάσουν ούτε λεπτό, οι σύντροφοι του Γκότζου εγκατέλειψαν το παρατηρητήριό τους και ξανακατέβηκαν στο λιμάνι. Όντως, χρειαζόταν να