Το αγόρι στο θεωρείο

Π ολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο φάντασμα του θεάτρου που έμελλε να γίνει σπίτι μας για πάνω από ενάμιση χρόνο, θα θυμόμουν εκείνη τη φορά που το πρω­ τοαντίκρισα· το κουκλόσπιτό μας. Εκεί που έζησα τη δεύτερη ζωή μας. Εκεί που ήλπιζα πως όσα ζούσα ήταν μόνο όνειρα κι εφιάλτες και πως αργά ή γρήγορα θα ξυ­ πνούσαμε και θα βρισκόμασταν στο αληθινό μας σπίτι και στην πρώτη μας ζωή – εκείνη που λογάριαζα ως τη μόνη αληθινή. Είχε μόλις αρχίσει να σουρουπώνει όταν φτάσαμε. «Τριαντάφυλλα» άκουσα την Αρετή να μουρμουρίζει δίπλα μου. Και μόνο η λέξη μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Κοί­ ταξα γύρω μου μ’ ελπίδα, αναζητώντας τόσο το άρωμα όσο και τις ίδιες τις τριανταφυλλιές· ούτε εγώ, όπως άλ­ λωστε ούτε κι η αδερφή μου, ήμουν πρόθυμος να αποδε­ χτώ ακόμη το τέλος της πρώτης μας ζωής. «Δεν έχει πουθενά τριανταφυλλιές» είπα με βεβαιότη