Το αγόρι στο θεωρείο

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ | 21 δεν είχαμε κανέναν άλλον που μπορούσαμε να εμπιστευ­ τούμε εδώ σ’ αυτή την ξένη γη που μας είχε βγάλει ο δρόμος. Το άγγιγμα του χεριού της σαν να μου μετέδωσε έναν περίεργο ηλεκτρισμό κι ένιωσα ξαφνικά ότι μπορούσα να κάνω κάτι, ότι μπορούσα να κινηθώ. Έσπρωξα και χώθη­ κα ανάμεσα στους ανθρώπους. Έφτασα στην Αρετή την κατάλληλη στιγμή. Λίγο ακόμα ν’ αργούσα… Την αγκά­ λιασα τρέμοντας. «Θα γυρίσουμε πάλι πίσω σπίτι μας. Θα μας οδηγήσει το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα, απ’ τις ανθισμένες τρια­ νταφυλλιές μας. Δε θα χαθούμε» της επαναλάμβανα τρέ­ μοντας σχεδόν. «Τώρα όμως πρέπει να ακολουθήσουμε τη Δόμνα. Να την εμπιστευτούμε. Να δεις… Σιγά σιγά όλα θα σιάξουν, ναι;» Η Αρετή συμφώνησε γνέφοντας σιωπηλά «ναι» με το κεφάλι της. Κι έπειτα απέστρεψε το βλέμμα από το μακριά που κοιτούσε και κοίταξε εμένα. Σαν μόλις εκείνη τη στιγ­ μή να με έβλεπε πραγματικά. Αναστέναξα ανακουφισμέ­ νος αντικρίζοντας τα μάτια της. Το έβλεπα μέσα τους πως είχε αποφασίσει να μείνει μαζί μου – παρά τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της. Και τότε κατάλαβα πως έκλαι­ γε επειδή σκέφτηκε κάτι που είχα σκεφτεί κι εγώ. Αλλά μου είπε: