Το αγόρι στο θεωρείο

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 20 | φυλλα δε συγκρίνονταν με κανένα άλλο, ήξερε να τα ξε­ χωρίζει και με κλειστά τα μάτια από τη μυρωδιά τους και μόνο, κι ο αδερφός της δε συγκρινόταν με όλους τους αδερφούς του κόσμου και στην άλλη άκρη της γης και να βρισκόταν εκείνη ήξερε πώς να γυρίζει πίσω σε μας, στο σπίτι μας. Ποτέ δε θα χανόταν. Και τώρα, έτσι που στεκόταν μακριά μου με εκείνη την άγρια απελπισία και προσμονή στο βλέμμα και στη στάση της, ευχόμουν να μην ήταν αυτή μία από τις φορές που θα άφηνε τον άνεμο να την παρασύρει. Φοβόμουν μήπως αυτή τη φορά χαθεί, αφού… Άνθρωποι συνέχιζαν να περνάνε ανάμεσά μας φορτω­ μένοι τα απομεινάρια της πρώτης τους ζωής κι εγώ εκεί καταμεσής του δρόμου στεκόμουν ακίνητος, με τα μάτια καρφωμένα πάνω στην Αρετή, και παρακαλούσα να στα­ ματήσει να φυσάει εκείνος ο απειλητικός, τρελός βοριάς. Ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει μαλακά στον ώμο μου. «Πάμε. Πρέπει να με πιστέψεις. Αλήθεια λέω. Σιγά σιγά όλα θα σιάξουν». Ήταν η Δόμνα. Κάτι σαν δειλό χαμόγελο είχε εμφανιστεί στο πρόσωπό της. Τα λόγια της, που ακούστηκαν ως υπό­ σχεση, είδα να σκορπίζονται στις ριπές και να πετάνε ξετρελαμένα σαν παιχνιδιάρικες πεταλούδες. Κάτι στο πρόσωπό της με έκανε να την εμπιστευτώ για μία ακόμα φορά. Ίσως επειδή μέσα μου το ήθελα. Ίσως πάλι επειδή