Το αγόρι στο θεωρείο

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 16 | δικό μας πράγμα που είχαμε μαζί–, που πόνεσε το στομά­ χι μου. «Σε παρακαλώ. Μη φύγεις. Μη μ’ αφήσεις». Μόνο αυτό κατάφερα να ξεστομίσω. Το ψιθύρισα τόσο σιγά… σαν προσευχή. Για να μ’ ακούσει. * * * «Άντε λοιπόν, παλικαρόπουλο, προχώρα. Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει τούτος ο διαολεμένος άνεμος» μου είπε ένας άντρας σπρώχνοντάς με μαλακά για να περάσει ανάμεσα από μένα και την Αρετή. Από πίσω του ακολού­ θησαν κι άλλοι, μια γυναίκα, μια γιαγιούλα που έσερνε τα πόδια της, παιδιά κι ύστερα κι άλλοι. Όλοι ανυπόμο­ νοι, παρά την κούραση και παρά την ορμή του αέρα. Κάπως έτσι έγινε κι η Αρετή βρέθηκε αρκετά μακριά μου, από την άλλη όχθη του ανθρώπινου ποταμιού. Δεν κοι­ τούσε όμως ούτε εκείνους τους ανθρώπους ούτε εμένα. Κοιτούσε ψηλά μακριά, κατά κει απ’ όπου φυσούσε ο άνεμος. «Την Αρετή μας, μην την πάρει ο αγέρας» επαναλάμ­ βανα με αγωνία, προσπαθώντας να μην τη χάσω στιγμή από το βλέμμα μου. «Η αδερφή μου… Είναι πολύ αδύνατη». Κι έτσι όπως την έβλεπα να στέκεται εκεί μακριά μου, τόσο ευάλωτη