Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ | 23 νω μαζί της. Όχι όμως εκείνη τη στιγμή. Επειδή είδα στο βλέμμα της ένα παράπονο σαν να έλεγε «προδοθήκαμε, κι εσύ το δέχεσαι», κι αυτό έκανε την καρδιά μου να πο­ νέσει ακόμα περισσότερο. Παραδέχομαι, βέβαια, πως είχα υποκύψει στον πειρασμό να περάσουμε τη νύχτα με μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας κι όχι κάτω από τον ουρανό, όπως όλα τα προηγούμενα βράδια. «Τι λες, Αρετή; Από το τίποτα είναι μια καλή λύση». «Καλή λύση είναι μόνο οι γονείς μας. Μόνο η οικογέ­ νειά μας». Απέστρεψε τα μάτια της από μένα και κοίταξε μακριά· λες και το βλέμμα της μπορούσε να τρυπήσει τοίχους, να ταξιδέψει χιλιόμετρα κι ήσυχο πια να σταθεί να ξεκουρα­ στεί εκεί που η καρδιά της λαχταρούσε να βρισκόμασταν. «Τριαντάφυλλα» ξαναείπε. Και τότε ήταν που άρχισε να φυσάει ένας μανιασμένος άνεμος. Κι αναγνώρισα ανήσυχος στις ριπές του την υπο­ ψία μιας τριανταφυλλένιας μυρωδιάς. Γύρισα και κοίταξα την αδερφή μου. Στα μάτια της μπόρεσα ξαφνικά να δια­ κρίνω τη σπίθα μιας άγριας χαράς, μιας σκανταλιάρικης επιθυμίας που κι άλλες πολλές φορές είχα δει στο παρελ­ θόν· τώρα όμως όλα ήταν αλλιώς. Τώρα δε θα το άντεχα… Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή από αγωνία και το βάρος της απελπισίας μ’ έκανε να σφίξω τόσο δυ­ νατά πάνω στο στήθος μου τη μικρή βαλίτσα –το μόνο