Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 22 | ραμικά κεφάλια και παράθυρα ψηλά και στενόμακρα και κόγχες με πήλινα αγάλματα και κολόνες και, και…Κι έξω μπροστά από το κτίριο υπήρχε μια πλατεία με φυτά και πολλούς φοίνικες με απλωμένα τα αιχμηρά κλαδιά τους σαν αλλόκοτα μυθικά πουλιά με ανοιχτές φτερούγες. Και παντού τριγύρω υπήρχαν άνθρωποι που προχωρούσαν σπρώχνοντας τα λιγοστά υπάρχοντά τους στις μαρμάρινες σκάλες, ανυπομονώντας να φτάσουν, να μπουν μέσα, όπως ακριβώς ανυπομονούν οι βεδουίνοι στην έρημο όταν πλησιάζουν την όαση. «Μοιάζει με μικρό παλάτι» μουρμούρισα κοιτάζοντάς το διερευνητικά. Δε βρήκα τι άλλο να πω. Το κτίριο, φυσικά, απείχε πολύ από το να μοιάζει με παλάτι, κι όπως θα διαπίστωνα αργότερα, δεν ήταν παρά ένα μάλλον κακοκατασκευασμένο, μισοτελειωμένο, πα­ ρατημένο κτίριο. Όμως εκείνη τη στιγμή στα μάτια μου, όπως ίσως και στων υπολοίπων, που όπως εμείς είχαν ζήσει τις προηγούμενες μέρες στον δρόμο, εκείνο το κτί­ ριο ίσως ήταν λογικό να μοιάζει με παλάτι. Περίμενα από την Αρετή να μου επιβεβαιώσει την εντύπωσή μου, αλλά εκείνη μου αντιγύρισε ένα βλέμμα σχεδόν υποτιμητικό. Η αδερφή μου, ίσως ακριβώς επειδή μπορούσε να πετάει όποτε ήθελε, παρέμενε αμετανόητα γήινη τις πιο απίθανες στιγμές – κι αυτό, σε συνδυασμό με το πείσμα της, ήταν κάτι που συχνά μ’ έκανε να θυμώ