Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση
Π ολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο φάντασμα του θεάτρου που έμελλε να γίνει σπίτι μας για πάνω από ενάμιση χρόνο, θα θυμόμουν εκείνη τη φορά που το πρω τοαντίκρισα· το κουκλόσπιτό μας. Εκεί που έζησα τη δεύτερη ζωή μας. Εκεί που ήλπιζα πως όσα ζούσα ήταν μόνο όνειρα κι εφιάλτες και πως αργά ή γρήγορα θα ξυ πνούσαμε και θα βρισκόμασταν στο αληθινό μας σπίτι και στην πρώτη μας ζωή – εκείνη που λογάριαζα ως τη μόνη αληθινή. Είχε μόλις αρχίσει να σουρουπώνει όταν φτάσαμε. «Τριαντάφυλλα» άκουσα την Αρετή να μουρμουρίζει δίπλα μου. Και μόνο η λέξη μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. Κοί ταξα γύρω μου μ’ ελπίδα, αναζητώντας τόσο το άρωμα όσο και τις ίδιες τις τριανταφυλλιές· ούτε εγώ, όπως άλ λωστε ούτε κι η αδερφή μου, ήμουν πρόθυμος να αποδε χτώ ακόμη το τέλος της πρώτης μας ζωής. «Δεν έχει πουθενά τριανταφυλλιές» είπα με βεβαιότη
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=