Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 32 | φέρει το μπαούλο της. Μόνο τότε εμείς αναβλέψαμε και πάλι. Το δωματιάκι μας ήταν μικρό, ίσα που χωρούσαμε να ξαπλώσουμε οι τρεις μας καταγής. Είχε τρεις τοίχους. Στον ένα υπήρχε η πόρτα και οι άλλοι δύο, οι πλαϊνοί, στο τε­ λείωμά τους είχαν από μια λεπτή σιδερένια κολόνα. Άλλος τοίχος δεν υπήρχε! Εκεί που σε ένα κανονικό δωμάτιο θα υπήρχε ο τέταρτος τοίχος με κάποιο παράθυρο ή μπαλκο­ νόπορτα, υπήρχε ένα στηθαίο, σαν μπαλκόνι, που έφτα­ νε λίγο πιο κάτω από τη μέση μου. Ανάμεσα στην κολόνα και το στηθαίο υπήρχε κενό διάστημα, κι έτσι, αν ήθελες, μπορούσες να περάσεις στο διπλανό «δωμάτιο» – αν δεν ήσουν πολύ χοντρός. Εγώ δεν ήμουν. Αλλά ούτε και που ήθελα να περάσω σε άλλο δωμάτιο. Εκείνο το κενό διά­ στημα ανάμεσα στην κολόνα των πλαϊνών τοίχων και το στηθαίο ήταν μικρό, δε χωρούσε να βάλουμε το μπαούλο της Δόμνας. Κι έτσι, όπως και πολλοί άλλοι είχαν κάνει, το στερεώσαμε πάνω στο στηθαίο, με τη μια του στενή πλευρά να ακουμπάει την κολόνα. Στο κενό που σχημα­ τιζόταν από κάτω του κάποιες μέρες θα χώναμε τυλιγμέ­ νο το στρώμα που κάποια στιγμή βρήκε και κουβάλησε η Δόμνα, άγνωστο από πού, κι άλλες τα στρωσίδια κι άλλο­ τε ό,τι τυχόν περίσσευε και βρισκόταν μες στη μέση. Όχι ότι είχαμε και πολλά πράγματα, έτσι κι αλλιώς. Εγώ με την Αρετή είχαμε μόνο εκείνη τη βαλιτσούλα. Μου την