Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ | 31 Και γέμισε ο χώρος αναστεναγμούς ανακούφισης, λυγ­ μούς ντροπής κι απόγνωσης και δάκρυα χαρμολύπης· τόσο, που με τη βία ανάσαινες. Μα η Αρετή εκεί, με μάτια ορθάνοιχτα, να επιμένει, λίγο με θαυμασμό και λίγο εκνευρισμένη. «Λείπει ένας τοίχος! Όπως στα κουκλόσπιτα, που μπο­ ρείς και βλέπεις μέσα σε κάθε δωμάτιο». Δεν ξέρω πώς και γιατί βρεθήκαμε σ’ εκείνο το συ­ γκεκριμένο δωμάτιο. Είχαμε ανέβει αμίλητοι τη μαρ­ μάρινη σκάλα ακολουθώντας τη Δόμνα, που κι εκείνη ακολουθούσε άλλους. Είχαμε μπει στο κτίριο από τη μεσαία πόρτα της εισόδου και ίσα που σταθήκαμε να χαζέψουμε μια στιγμή τα ψηλά βαθύχρωμα ταβάνια. Από εκεί πάνω διάσπαρτα κεραμικά κεφάλια μάς κοι­ τούσαν καχύποπτα, σχεδόν βλοσυρά, κι εμείς, νιώθο­ ντας το βάρος του βλέμματός τους, κατεβάσαμε σιω­ πηλοί τα μάτια, αποφασισμένοι να κοιτάμε πλέον μόνο τα πόδια μας. Ανεβήκαμε αργά δυο μαρμάρινες σκάλες, στρίψαμε δεξιά σ’ έναν διάδρομο κι αφού προχωρήσα­ με προσπερνώντας καμιά δεκαριά πόρτες στο αριστερό μας χέρι –κάποιος πρέπει να έδειξε μια ανοιχτή πόρτα– βρεθήκαμε εκεί μέσα, σ’ εκείνο το… δωμάτιο. Η Δόμνα ίσα που στάθηκε για μια στιγμή να πάρει μια ανάσα, άφησε έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης, μας είπε να μείνουμε εκεί να περιμένουμε κι έφυγε για να