Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 30 | «Νομίζω πως δε θα ξαναχαμογελάσω ποτέ πια». Μετά με έπιασε από το χέρι. * * * « Μα αυτό μοιάζει με κουκλόσπιτο» είπε η Αρετή όταν βρεθήκαμε στο δωμάτιο που προοριζόταν να γίνει το κα­ ταδικό μας σπίτι. Δικό μας και της Δόμνας, βέβαια. «Κουκλόσπιτο; Πώς σου ήρθε;» Μου έδειξε με το χέρι της και κοίταξα κατά κει που κοιτούσε… Γύρω μας στη σειρά, σε παράταξη, κι άλλα παρόμοια μικρά δωμάτια όπως το δικό μας που απλώνονταν σε τρεις ορόφους σε σχήμα πέταλου. Και μέσα στα δωμάτια άν­ θρωποι που κάποιοι είχαν ήδη εγκατασταθεί, ποιος ξέρει πριν από πόσες μέρες, το μαρτυρούσαν τα απλωμένα ρούχα που στέγνωναν πάνω από τα κεφάλια τους, και κάποιοι άλλοι που, όπως εμείς, είχαν λίγο ή πολύ μόλις φτάσει. Αυτούς τους καταλάβαινες επειδή είχαν ακόμη την κούραση της διαδρομής και την ανασφάλεια του να περνάς τη νύχτα σου στον δρόμο ολοφάνερη στα πρόσω­ πά τους. Τους καταλάβαινες ακόμα επειδή κοιτούσαν όπως κι εμείς με βλέμμα απορίας τ’ ανοιχτά εκείνα δω­ μάτια, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν πως εδώ μέσα ακόμα κι ο ύπνος τους δε θα ήταν καταδικός τους.