Το αγόρι στο θεωρείο - επετειακή έκδοση
ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ | 29 δεν είχαμε κανέναν άλλον που μπορούσαμε να εμπιστευ τούμε εδώ σ’ αυτή την ξένη γη που μας είχε βγάλει ο δρόμος. Το άγγιγμα του χεριού της σαν να μου μετέδωσε έναν περίεργο ηλεκτρισμό κι ένιωσα ξαφνικά ότι μπορούσα να κάνω κάτι, ότι μπορούσα να κινηθώ. Έσπρωξα και χώθη κα ανάμεσα στους ανθρώπους. Έφτασα στην Αρετή την κατάλληλη στιγμή. Λίγο ακόμα ν’ αργούσα… Την αγκά λιασα τρέμοντας. «Θα γυρίσουμε πάλι πίσω σπίτι μας. Θα μας οδηγήσει το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα, απ’ τις ανθισμένες τρια νταφυλλιές μας. Δε θα χαθούμε» της επαναλάμβανα τρέ μοντας σχεδόν. «Τώρα όμως πρέπει να ακολουθήσουμε τη Δόμνα. Να την εμπιστευτούμε. Να δεις… Σιγά σιγά όλα θα σιάξουν, ναι;» Η Αρετή συμφώνησε γνέφοντας σιωπηλά «ναι» με το κεφάλι της. Κι έπειτα απέστρεψε το βλέμμα από το μακριά που κοιτούσε και κοίταξε εμένα. Σαν μόλις εκείνη τη στιγ μή να με έβλεπε πραγματικά. Αναστέναξα ανακουφισμέ νος αντικρίζοντας τα μάτια της. Το έβλεπα μέσα τους πως είχε αποφασίσει να μείνει μαζί μου – παρά τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της. Και τότε κατάλαβα πως έκλαι γε επειδή σκέφτηκε κάτι που είχα σκεφτεί κι εγώ. Αλλά μου είπε:
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=