Το αγόρι που ζούσε με δράκους

28 τονΜασκαρά. ΟΤεντ, η Κατ και ο Κάι ήταν απί- στευτα ενθουσιασμένοι με τις ικανότητες των δρά- κων τους, και όλοι είχαν να παινευτούν για κάτι ξεχωριστό. Ωστόσο, το να λαμπυρίζεις με διάφο- ρα χρώματα δε φαινόταν και τόσο χρήσιμο. Γι’ αυτό, άλλαξα μάνι μάνι συζήτηση. «Ελάτε – ας τους πάμε στη φωλιά» είπα. Δέκα λεπτά αργότερα, χωθήκαμε όλοι μπουσου- λώντας στη θαμνόφυτη πρασιά που περιβάλλει το πάρκο, και πήγαμε στο μέρος που είχαμε καθαρί- σει στο εσωτερικό της. Εξαρχής ήταν κάπως στρι- μωχτά εκεί μέσα και η κατάσταση είχε παραγίνει με τον ερχομό των δράκων. Παρ’ όλα αυτά, εξα- κολουθούσε να είναι το τέλειο κρησφύγετο. Κανείς απ’ όσους περνούσαν από μπροστά, βγάζοντας βόλτα τους σκύλους τους, δε μας έπαιρνε είδηση. Εκτός κι αν μας έπιανε χαχανητό. Αλλά ακόμα και να κοιτούσαν ανάμεσα από τα χαμόδεντρα, συνή- θως δε μας έβλεπαν. Έβαλα το χέρι στην τσέπη μου, έβγαλα ένα κο- τσάνι μπρόκολο και το έδωσα στον Λάμπη που