Το αγόρι που πετούσε με δράκους

17 ζοντας ότι ο Λάμπης θα έμενε κρυμμένος από πίσω της. Βρισκόμουν σε διαρκή κόκκινο συνα­ γερμό για τη μαμά ή τον μπαμπά – ιδίως αυτές τις μέρες. Η μαμά καταφέρνει να ισορροπεί τη δου­ λειά της ως κτηνίατρος, τα διάφορα αδέσποτα και την αδελφή μου, τη Λόλι, σαν χταπόδι με φοβερές ταχυδακτυλουργικές ικανότητες · ενώ ο μπαμπάς είναι συνήθως κλεισμένος μέσα στη φούσκα της μουσικής των ακουστικών του. Ωστόσο, μέχρι και αυτοί είχαν αρχίσει να παρατηρούν κάποια πράγ­ ματα. Πόσα σημάδια από καψίματα και νυχιές μπορείς να κρύψεις άλλωστε; Ήνα τα φορτώσεις στον γάτο σου; Ένα μικρό αναμαλλιασμένο κεφάλι εμφανίστη­ κε, και αναστέναξα με ανακούφιση. «Τι κάνεις, Λόλι;» ψιθύρισα. «Έπρεπε να κοι­ μάσαι. Μεγάλη μέρα αύριο». Η Λόλι χαμογέλασε. «Όχι άλλο νάνι». Έριξα μια ματιά στο ρολόι δίπλα στο κρεβάτι μου. Ήταν τρεις το πρωί. Επισήμως ήταν τα γε­ νέθλιά της, αλλά αμφέβαλα ότι η μαμά και ο μπα­ μπάς θα το εκτιμούσαν αν οι εορτασμοί ξεκινού­ σαν από τόσο νωρίς. Κούνησα το κεφάλι μου.