Το αγόρι που πετούσε με δράκους

24 τέσσερις δράκους τέτοιου μεγέθους δεν ήταν κάτι που μπορούσε να διαχειριστεί κανένας μας. Ένα μικροσκοπικό κομμάτι μου ήξερε πως ο παππούς είχε δίκιο. Αλλά αυτό το κομμάτι ήταν τόσο μικροσκοπικό που εύκολα το πατούσα και καθόμουν πάνω του. Το θέμα ήταν πως δεν είχα πει ακόμη στους άλλους τι είχα συμφωνήσει με τον παππού. Πολύ απλά δεν άντεχα να τους ξεφουρ­ νίσω κάτι τέτοιο. Ήξερα πόσο πολύ θα απογοη­ τεύονταν. Είχα διαρκώς την ελπίδα ότι θα κατάφερνα να αλλάξω γνώμη στον παππού. Και τα είχα κα­ ταφέρει σ’ έναν βαθμό, κερδίζοντάς μας δυο επιπλέον μήνες. Οπαππούς είχε συμφωνήσει τελικά να μας αφήσει να τους κρατήσουμε μέχρι τον Οκτώβρη, και ως τα γενέθλια του Τεντ, τα δικά μου και τέλος της Λόλι. Ωστό­ σο, ήξερα πως δε μου είχαν μείνει άλλα περι­ θώρια για να τον πείσω. Και με το πάρτι της Λόλι λίγες μόλις ώρες μακριά, ο χρόνος μου τελείωνε. «Μετά από το σημερινό είναι καιρός να αφήσετε τους δράκους να φύγουν. Κάναμε