Το αγόρι που μεγάλωνε δράκους

19 σβαρνίζω… Και να τραβάω… Και να ξεριζώνω. Ώσπου απέμεινε μόνο ένα κομμάτι γης… και το πιο παράξενο φυτό που είχα δει ποτέ μου. Με ξεπερνούσε στο μπόι, κι αν τύλιγα τα φου­ σκαλιασμένα χέρια μου γύρω από τον κορμό του, θα τον αγκάλιαζαν μόνο μέχρι τη μέση. Με τη διαφορά ότι ο κορμός δε φαινόταν, εξαιτίας όλων εκείνων των μακριών πράσινων βλαστών κάκτου που κρέμονταν προς τα κάτω. «Μοιάζει με μια γιγάντια αναποδογυρισμένη σφουγγαρίστρα» δήλωσε ο παππούς. «Μόνο πιο, ξέρεις… πράσινο, αγκαθωτό και ροζιασμένο». Παραδόξως, δεν είχε άδικο. Γιατί από μερικούς βλαστούς ξεπετάγονταν κάτι ζωηρόχρωμες κίτρινες και πορτοκαλί παρα­ φυάδες, σαν φλόγες. Και στην άκρη καθεμιάς από αυτές τις παραφυάδες φώλιαζε ένας καρπός. Κά­ ποιοι ήταν μεγάλοι και κόκκινοι και φαίνονταν έτοιμοι να σκάσουν, ενώ άλλοι ήταν μικροί και πράσινοι και έμοιαζαν καινούριοι. Όλοι, όμως, είχαν παράξενα αγκαθωτά φύλλα σαν τους ανα­ νάδες. Ήταν τόσο ξένοι προς οτιδήποτε είχα δει ποτέ στη φρουτιέρα του σπιτιού μου, που άπλωσα