Το αγόρι που μεγάλωνε δράκους

16 ήταν όντως πολύ ωραία: μια τεράστια τάρτα μαρ­ μελάδα με πολύχρωμα τμήματα, σαν πίτσα με δια­ φορετικές γεύσεις. «Κι άλλα πολλά επίσης» συνέχισε ο παππούς, πριν προλάβω να βυθιστώ περισσότερο στο μαρ­ μελαδένιο μου όνειρο. «Ραπανάκια, φασολάκια, κρεμμύδια, κουνουπίδια…Ό,τι σου κατέβει στο μυαλό θα μπορούσαμε να το καλλιεργήσουμε». Ξάφνου, η ιδέα δε μου φαινόταν τόσο δελεαστι­ κή. Μαρμελάδα φράουλα με κουνουπίδι; Μπλιαχ! Και τέλος πάντων, αρκετά φρούτα και λαχανικά είχα να αντιμετωπίσω ήδη, εξαιτίας της μανίας της μαμάς να με μπουκώνει πέντε μερίδες φρούτων και λαχανικών τη μέρα. Είχε φτάσει να κρύβει αποξη­ ραμένα φρούτα μέχρι και στις ωραιότατες μπάρες δημητριακών – λες και δε θα το πρόσεχα! Αλλά ο παππούς δεν ήταν άνθρωπος που θα ξε­ χνούσε ποτέ μια ιδέα, αφού είχε γεννηθεί και ριζώ­ σει στο μυαλό του. Έτσι λοιπόν, το πρωί του Σαβ­ βάτου μάς βρήκε στο τέρμα του κήπου του, χωμέ­ νους μέχρι τα αυτιά μέσα στη λάσπη, να σκάβουμε ένα πράγμα που φάνταζε στα μάτια μου σαν τερα­ τώδης ζούγκλα. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω μά