Το αγόρι που μεγάλωνε δράκους

15 1 Η μάχη των ζιζάνιων Όλα ξεκίνησαν πριν από έναν χρόνο περίπου. Και όλα έγιναν εξαιτίας του παππού. Του παππού και της τάρτας μαρμελάδας του τέλος πάντων. Είχα φάει την τελευταία μου μπουκιά και έγλειφα τα δά­ χτυλά μου, όταν ο παππούς είπε: «Ωραία δε θα ήταν να καλλιεργούσαμε τις δικές μας, Πατατάκι;». «Τάρτες μαρμελάδα;» ρώτησα. «Σμεουριές». Χαμογέλασε. «Τότε θα μπορού­ σαμε να φτιάχνουμε τις δικές μας μαρμελάδες για τις τάρτες της γιαγιάς. Άσε που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δικούς μας συνδυασμούς. Φράου­ λα με βατόμουρο, κεράσι με σμέουρο – σκέψου μόνο τις δυνατότητες. Πε-ντα-νό-στι-μες! » Η εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου