Του έρωτα και της αγάπης (Ποιήματα από τη Σαπφώ μέχρι τον Ρεμπώ)

— 17 — Ανακτoρία (αποσπάσματα) Καλύτερα να ’μουν νεκρή – πραγματικά… Εκείνη, μ’ εγκατέλειπε – κι έχυνε δάκρυα καυτά – και μου ’λεγε: αλίμονο – Σαπφώ –τι πάθαμε– σ’ αφήνω, φεύγω από δω, κι ωστόσο δεν το θέλω… Κι εγώ της απαντούσα: φύγε –μη νοιάζεσαι– μόνο να με θυμάσαι – ξέρεις το πόσο σ’ ένιωσα δική μου – ή αν το ξεχάσες εσύ –τουλάχιστον– ν’ αφήσεις να σ’ το θυμίσω εγώ το πόσο αγαπηθήκαμε – τι ζήσαμε μαζί –ναι, ναι– πόσα στεφάνια από βιολέτες και τριαντάφυλλα και κρόκους – πόσα στεφάνια δεν φορούσες στο κεφάλι – εδώ καθόσουν –πλάι μου – και τα δοκίμαζες –