ΤΟΞΙΚΑ ΜΑΤΙΑ 21 ταίριαζε στον νέο αυτή η θέση. Να ξέρεις πως στο σπίτι κοιμάται με τον ασύρματο ανοιχτό. Άκουσε τις διαβιβάσεις για τη σορό, κι όταν έμαθε το όνομα, με πήρε τηλέφωνο». Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω δίχως κουβέντα. Ο Τσόρος με παρατηρούσε μέσα από το αυτοκίνητο, ενώ η σειρήνα του ασθενοφόρου φώτιζε το πρόσωπό μου. Ποιος, διάολε, ήταν αυτός ο Νεοκλής Παρίσης; Ένα κουζινάκι λίγων τετραγωνικών μ’ ένα μικρό ψυγείο κι έναν βρόμικο νεροχύτη ήταν ό,τι είχαμε στον τέταρτο όροφο του τμήματος στην Αρεθούσης, για να τρώμε κάνα τοστ και να ψήνουμε νερόβραστο καφέ. Ο φραπές με πείραζε και παρότι καλοκαίρι έβαλα σ’ ένα μπρίκι μια κουταλιά ελληνικού καφέ, έριξα μισό φλιτζάνι νερό και περίμενα να φουσκώσει. Ξημέρωνε. Δεν χρειαζόσουν να ξέρεις το δελτίο καιρού για να καταλάβεις πως και σήμερα θα βράζαμε στην κατσαρόλα της Εύβοιας. Ξημέρωμα υγρασία, πρωί καύσωνας, μεσημέρι σούπα. Τράβηξα το μπρίκι από το φλόγιστρο στην τρίτη φουσκάλα και τον έχυσα σε μια κούπα που έγραφε It’s a nice day. Με τα αγγλικά δεν τα πήγαινα καλά, αλλά δυο τρία βασικά τα ψιλοσκάμπαζα ώστε να καταλάβω πόσο «καλή» μέρα ήταν. Η πράσινη αίθουσα –η αίθουσα των ανακρίσεων– ήταν το πρόχειρο κέντρο επιχειρήσεων. Πράσινοι τοίχοι, ξεφτισμένοι σοβάδες, μια λευκή λάμπα φθορίου κι ένας ξεθωριασμένος μαυροπίνακας, για να δένει με την ασχήμια των ανακρίσεων. Τα στόρια στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου ήταν κατεβασμένα. Ο ανακρινόμενος δεν πρέπει να έχει αίσθηση του χώρου και του χρόνου, μας μάθαιναν στη σχολή, κι εγώ εφάρμοζα την ίδια μέθοδο πάνω μας. Λιγότερα ερεθίσματα, για να πετάει αλλού το μυαλό μας. Δεν ήξερα αν αυτή η ψευδαίσθηση απομόνωσης είχε αποτελέσματα, αλλά η αίσθηση μυσταγωγίας που δημιουργούσε η απουσία φυσικού φωτός τούς ανάγκαζε να μου δίνουν σημασία.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=