ΤΟΞΙΚΑ ΜΑΤΙΑ 19 πουράκια μου. Δεν απάντησε. Δεν έκλεισα την πόρτα. Μία στις δύο εντολές. Πενήντα τοις εκατό επιτυχία. Καλά ήμασταν. «Είσαι υπεύθυνος της υπόθεσης». Αυτό δεν ήταν έκπληξη. Διοικητής της Ασφάλειας ήμουν. «Το ήξερα το θύμα, Καπετάνο». Είχα πέσει μέσα για τον λόγο που ο Ατσαλάκωτος ξεκίνησε το κάπνισμα. «Είναι αποδώ;» ρώτησα. «Από τη Λίμνη Ευβοίας. Χαλκίδα μένει, αν κι εγώ τον ξέρω...» Κόμπιασε. «Τον γνώριζα από μικρό παιδί» είπε τελικά. Δεν θα ρωτούσα λεπτομέρειες. Δεν ήταν η στιγμή. «Ό,τι χρειαστείς θα μου το ζητήσεις. Κονδύλια, προσωπικό, νυχτερινές βάρδιες, οχήματα, ακόμα και το λιμενικό να θελήσεις θα σ’ το φέρω στα πόδια σου». Ο Ατσαλάκωτος είχε αρχίσει να φουντώνει. Οι φλέβες στον λαιμό του γέμιζαν αίμα. Έλυσε τη γραβάτα του και συνέχισε: «Τους ίδιους τους βατραχανθρώπους θα σου φέρω». Φούντωσε. «Θέλω να βρούμε τον πούστη που το έκανε». Ο Ατσαλάκωτος τσαλάκωνε την εικόνα του στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου εικοσαετίας κι εγώ ρουφούσα την τρίτη τζούρα από το πουράκι βανίλιας. Αρκέστηκα σε ένα «Θα τον βρούμε, κύριε διευθυντά» και άκουσα το χαρτί του τσιγάρου του να καίγεται από μία ακόμα εισπνοή του. «Σε εμπιστεύομαι, Καπετάνο». Ο λάτρης των τύπων και του πρωτοκόλλου με προσφωνούσε για δεύτερη φορά με το επίθετό μου, χωρίς να αναφέρει την ιδιότητα του αστυνόμου. «Και για να τελειώνουμε και μ’ αυτό που έγινε πέρυσι με τον τύπο στη Δίωξη, γιατί ποτέ δεν σ’ έπιασα να σ’ τα πω πρόσωπο με πρόσωπο. Αν και στην αρχή πίστεψα πως ήσουν μέσα στο κόλπο... Ξέχασέ το που σε παίδεψα. Το ξέρω, έκανα λάθος». Η υπόθεση των ναρκωτικών από την Κάρυστο. Ένας μα-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=