ΤΟΞΙΚΑ ΜΑΤΙΑ 17 «Κάτω στον λόφο, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, είναι τα Γύφτικα» σχολίασα. «Να πάμε να μιλήσουμε στον καταυλισμό;» ρώτησε ο Ορέστης. «Να τελειώνουμε πρώτα εδώ, και σαν ξημερώσει βλέπουμε». «Αφεντικό, εσύ είσαι υπεύθυνος εδώ, ε;» Ο Ορέστης επανήλθε στο γνώριμό του καμπούριασμα ψιθυρίζοντας: «Συγγνώμη κιόλας που τα ρωτάω έτσι, αλλά τι δουλειά έχει ο Ατσαλάκωτος στα πόδια μας;». «Πριν από πέντε λεπτά ήρθε» είπα. «Έτσι είδα κι εγώ. Ο Τσόρος τον έφερε με το υπηρεσιακό». «Ο Τσόρος;» «Είναι στο αμάξι». Γύρισα το κεφάλι προς το μπλε Xsara και είδα τον αστυνόμο Τσόρο να μου χαμογελά δίπλα στο καπό. Αυτό μου έλειπε. Να τα έχει τακιμιάσει ο μαλάκας ο Τσόρος με τον Ατσαλάκωτο. Μας έμεινε που μας έμεινε στα πόδια μετά την τελευταία υπόθεση, δεν θ’ άντεχα να τον είχαμε κατσικωμένο και στο σβέρκο. «Αιτία θανάτου;» ρώτησα. «Το θύμα έχει δεχτεί μία και μοναδική σφαίρα στο μέτωπο. Δεν υπάρχουν άλλα τραύματα εισόδου ούτε βρέθηκαν μώλωπες στο σώμα του. Με μια πρώτη ματιά η αιτία θανάτου οφείλεται σε εγκεφαλική βλάβη λόγω της διάτρησης του κρανίου, που σύμφωνα με τον ιατροδικαστή Λεμένο...» Ο Ορέστης συνέχιζε να διαβάζει μέσα από το μπλοκάκι του, ενώ εγώ σκεφτόμουν σε ποια καινούργια κύματα έπρεπε να ταξιδέψω. Αυτή τη φορά με διαφορετική βάρκα. Ο Ατσαλάκωτος εκτός γραφείου, ο Τσόρος οδηγός του, μέχρι και ο Ορέστης, για πρώτη φορά, κατέγραφε τα στοιχεία της έρευνας επιμελώς σε χαρτί. Δεν μου άρεσαν οι αλλαγές. Ξεκούμπωσα το πάνω κουμπί του κοντομάνικου πουκαμίσου μου, ξεκόλλησα το δεξί μου πόδι από τη λασπουριά και προ
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=