Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

| 9 Η βροχή που έπεφτε ήταν πολύ δυνατή. Λες κι ο Θεός είχε αποφασίσει να κρεμάσει μια νερένια κουρτίνα από τον ουρανό· μια κουρτίνα που, αντίθετα με τις κανο- νικές, δεν μπορούσες να την παραμερίσεις για να δεις τι υπάρχει πίσω της. Αναγκαστικά, λοιπόν, βλέπαμε τα πά- ντα να παραμορφώνονται από τα μικροσκοπικά καλει- δοσκόπια της μαγικής εκείνης βροχής. Μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που κανένας μας δεν τον είδε να πέφτει: Μας είχε εμποδίσει η βροχή. Κανένας μας, εκτός από τη Ραλλού. Μόνο εκείνη τον είχε δει, την αλή- θεια πρέπει να την πούμε! Αλλά η Ραλλού ήταν πολύ συ- νεσταλμένο παιδί από τη φύση της και μιλούσε ελάχιστα ή και καθόλου. Έτσι κι εμείς ήμασταν συνηθισμένοι να μην της πολυδίνουμε σημασία. Όταν, λοιπόν, γύρισε και με τα μεγάλα της μάτια μάς κοίταξε πολύ προσεκτικά και πολύ σοβαρά είπε: «Μόλις είδα έναν άγγ…γγελο να π…πέφτει στη γη. Τον π…παρέσυρε η βροχή μάλλον», εμείς ίσα που της ρίξαμε μια φευγαλέα ματιά και μετά γυρίσαμε, αφηρημένοι, ο καθένας μας στο δικό του κομ- μάτι τζάμι, για να μη χάσουμε το μέτρημα στις σταγόνες. Αυτό ήταν το παιχνίδι που παίζαμε περιμένοντας να κοπάσει η μπόρα: Μετρούσαμε τις σταγόνες της βροχής.