Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 16 | Έτσι συνέβη κι εκείνη τη μέρα. Αν ο δάσκαλος δε μου είχε ζητήσει να γυρίσω με τη Ραλλού στο σπίτι, τίποτε απ’ όλα όσα έζησα δε θα είχα ζήσει. Σιγά μη σκεφτόμουν εγώ ποτέ να γυρίσω παρέα με τη Ραλλού! Καταρχήν, ήταν κορίτσι και, κατά δεύτερον, ήταν μικρότερή μου. ΗΡαλλού, χωρίς καμία εμφανή αντίδραση από τη μεριά της για το αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε με τον δάσκαλο, φόρεσε το πανωφόρι της. Ήταν ένα φθαρμένο παλτό σε ποντικί χρώμα, τουλάχιστον ένα νούμερο μεγαλύτερο: Τα μανίκια του κάλυπταν τα χέρια της και το στρίφωμά του έφτανε μέχρι και πιο κάτω από τους αστραγάλους της, σχεδόν το πατούσε· μου θύμιζε τον μανδύα που κάποτε είχα δει σε μια εικόνα να φοράει ένας βασιλιάς: Ήταν τόσο μακρύς, που χρειαζόταν τουλάχιστον ένας ακόλουθος να τον κρατάει, ώστε ο βασιλιάς να μπορεί να περπατάει ή ακόμα και να κάθεται. Αυτό σκεφτόμουν και φαντάστηκα τον εαυτό μου ως ακόλουθο της Ραλλούς να της κρατάω το παλτό για να μην το πατήσει και πέσει. Στη σκέψη αυ- τή χαμογέλασα ειρωνικά. Αλλά το μόνο που είπα ήταν: – Άντε, μικρή. Μη μας πιάσει κι η νύχτα. Πήραμε τις τσάντες μας και βγήκαμε από την τάξη. Ο δάσκαλος μας ξεπροβόδισε σιωπηλός ως την εξώπορτα. Λίγο πριν βγούμε στην αυλή του σχολείου, μας φώναξε: – Παιδιά… Να μου υποσχεθείτε ότι θα προσέχετε. Θα προσέχετε τους εαυτούς σας κι ο ένας τον άλλο!