Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΡΥΨΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ | 15 Πάντα έτσι έκανε ο Έντι και πια το είχαμε συνηθίσει. Δε μας έκανε καμία εντύπωση. – Έντι, πρόσεξε μη γλιστρήσεις, σε παρακαλώ πολύ, φώναξε ο δάσκαλος, αλλά ο Έντι ήταν ήδη στην άλλη άκρη του διαδρόμου και στοίχημα ότι δεν είχε ακούσει λέξη. Ο δάσκαλος έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό κι αμέσως μετά γύρισε στη Ραλλού: – Άντε, κορίτσι μου, ντύσου κι εσύ, είπε σχεδόν ξέπνοα. Έχεις δρόμο μπροστά σου. Έχεις ομπρέλα τουλάχιστον; Η Ραλλού σήκωσε τους ώμους, σαν να ήθελε να πει: «Πού να τη βρω εγώ την ομπρέλα;». Ο δάσκαλος άφησε έναν ακόμα βαθύ αναστεναγμό. Έμοιαζε τόσο ανήμπορος. Τότε γύρισε προς τη μεριά μου: – Θα μου κάνεις τη χάρη, Σέργιε, να πάτε μαζί στα σπίτια σας; Κοντά δε μένετε; Να την προσέχεις, γιατί βρέχει και… Άφησε τη φράση του μισοτελειωμένη. Φαινόταν ακό- μα πιο ανήμπορος. Αυτό ήταν! Εκείνη η κίνηση του δασκάλου, να γυρίσει προς το μέρος μου δηλαδή, κι εκείνες οι φράσεις του ήταν που τα αλλάξανε όλα. Εκείνη η κίνηση κι εκείνες οι φράσεις νομίζω ότι ήταν η αρχή για όσα απίστευτα μου συνέβησαν μετά. Δεν ξέρω αν το έχετε σκεφτεί κι εσείς… υπάρχουν κάποια πολύ απλά πράγματα στη ζωή μας, τόσο μικρά και ασήμαντα, που όμως μπορεί να την αλλάξουν για πάντα.