Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 14 | συχνότερα», αλλά σίγουρα δεν το εννοούσε, επειδή ήξερε ότι η βροχή στα μέρη μας ήταν ένα πράγμα πολύ σπάνιο. Μόνο η Ραλλού κι ο Έντι δεν είχαν κουνηθεί εκατοστό και στέκονταν ακόμη μπροστά στο παράθυρο – η Ραλλού κοιτούσε πέρα μακριά κατά τα χωράφια κι ο Έντι τον ου- ρανό. Ο Τότο, που τόση ώρα τούς παρατηρούσε, φόρεσε στραβά το καπέλο του, πήγε δίπλα τους, κι αφού έριξε από μια αδιάφορη ματιά πρώτα στη Ραλλού και μετά στον Έντι, γύρισε το ίδιο αδιάφορα προς το παράθυρο και με ιδιαίτερη έμφαση, σαν να έλεγε κάτι πολύ σοφό, είπε: – Ω, ρε μάγκα μου! Αυτό κι αν είναι κατούρημα! Η Ραλλού γύρισε και τον κοίταξε με εκείνο το γνωστό της ήρεμο και μόνιμα απορημένο, υγρό βλέμμα· αλλά για μια φορά ακόμα δεν είπε λέξη! Ο Τότο τής έσκασε ένα μισοκακόμοιρο χαμόγελο και, χτυπώντας το γείσο από το καπέλο του σε ένδειξη χαιρετισμού, φορτώθηκε τη σκι- σμένη του τσάντα κι έκανε μεταβολή προς την πόρτα. – Ω, ρε μάγκα μου… αν είναι, λέει! είπε τότε ο Έντι κι έσκασε στα γέλια. Στη συνέχεια πετάχτηκε σαν ελατήριο και με μια κίνη- ση-αστραπή έβαλε το μπουφάν του, τον σκούφο του και, περνώντας το λουρί της τσάντας του στον αριστερό του ώμο, βγήκε τρέχοντας στον διάδρομο, παριστάνοντας το αυτοκίνητο που γκαζώνει: – Βουμ, βουμ, ββββββββουουουουμμμμμμ.