Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΡΥΨΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ | 13 νη στο τζάμι, κοιτάζοντας τον ουρανό – μα τι περίμενε να δει αυτό το παιδί; Βέβαια, για να πω όλη την αλήθεια, ούτε εμείς είχαμε αντισταθεί στον πειρασμό και ρίξαμε μια κλεφτή ματιά προς τα πάνω κι αμέσως μετά αρχίσαμε να χαχανίζουμε και να λέμε ότι «Αυτός ο Έντι μερικές φορές έχει απίστευτες ιδέες, πού τα βρίσκει και τα λέει;». Η Ραλλού δεν είπε τί- ποτε άλλο. Μόνο εκείνη τη φράση –τις δύο φράσεις, για την ακρίβεια– κι απλώς συνέχιζε να κοιτάζει έξω, προσπα- θώντας να δει πέρα από τη νερένια κουρτίνα. Εμείς τότε αρχίσαμε να ψάχνουμε κάποιο άλλο παιχνί- δι, γιατί είχαμε αποφασίσει ότι το παιχνίδι με τις σταγόνες της βροχής ήταν τελικά μια πολύ μεγάλη βλακεία – και, τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα ο Ματία το είχε προτεί- νει, γιατί αυτός ήταν που έλεγε τις μεγαλύτερες βλακείες απ’ όλους μας. Πάνω στην ώρα που ήμασταν έτοιμοι να πλακωθούμε από βαρεμάρα, αλλά βαριόμασταν ακόμα κι αυτό να κάνουμε, τόσο πολύ ταλαιπωρημένοι αισθανό- μασταν, μπήκε ξαφνικά στην τάξη ο δάσκαλος και μας είπε ότι η βροχή είχε ηρεμήσει κάπως και μπορούσαμε να φύγουμε προσεκτικά· έτσι κι αλλιώς, έμοιαζε ότι δεν πρό- κειται να ανοίξει ποτέ ο καιρός! Ντυθήκαμε σιωπηλά, ήμασταν όλοι σαν υπνωτισμένοι, λες κι η μονοτονία της βροχής είχε μπει μέσα μας· ακόμα κι ο δάσκαλος το πρόσεξε, γιατί είπε: «Αν είναι έτσι, ας βρέχει