Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 12 | – Πότε το ’παμε; Εγώ δε θυμάμαι κάτι τέτοιο. – Α, ρε ζαβολιάρη. Σε άλλη περίπτωση θα είχαμε πιαστεί στα χέρια, αλλά ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που η Ραλλού είπε θλιμ- μένα, αλλά πολύ σοβαρά, την καταπληκτική κι απίστευ- τη φράση που, όπως αποδείχτηκε αργότερα, έμελλε ν’ αλ- λάξει τη ζωή μου· ότι δηλαδή είχε δει έναν άγγελο να πέφτει στη γη παρασυρμένο από τη βροχή. Θυμάμαι πολύ καλά ότι την είχαμε κοιτάξει προβλη- ματισμένοι, αλλά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα – δεν της δίναμε ποτέ παραπάνω σημασία. Αμέσως μετά γυρίσαμε και πάλι στο μέτρημα· εμείς δεν είχαμε δει τίποτα τέτοιο! – Τι μετράμε; Βαρέθηκα. – Κι εγώ βαρέθηκα. – Αφού είπαμε, νίκησα. Έφτασα στο χίλια. – Όλο κάτι τέτοια φανταστικά βρίσκεις και λες! – Αλήθεια λέω. – Πότε, ρε, έφτασες κιόλας στο χίλια; – Έφτασα. Ας έφτανες κι εσύ. – Εγώ, πάλι, λέω πως δεν υπάρχουν άγγελοι. –Αν θες να σουαστράψωκαμία…τότε να δεις αγγελάκια! – Αν υπάρχουν, τότε σίγουρα έχουν κάτσει γύρω γύρω στα σύννεφα και κάνουν διαγωνισμό κατουρήματος, είπε τότε πολύ σοβαρά ο μικρούλης Έντι με τη μύτη κολλημέ-