Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΡΥΨΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ | 11 – Ψεύτη! – Ποιον είπες ψεύτη, ρε; – Εκατόν πενήντα έξι! – Εσένα είπα ψεύτη, ρε απατεώνα. – Εκατόν εξήντα εφτά! – Σκάστε, γιατί με μπερδεύετε! – Εσύ να σκάσεις! Ίσως να ήταν η βροχή κι η μελαγχολία… – Τετρακόσιες! …ίσως η πείνα κι η ανία… – Πεντακόσιες! …πάντως, για ώρα πολλή καθόμασταν με τις μύτες κολλημένες στο τζάμι και μετρούσαμε αδιάκοπα. – Εφτακόσιες!… Ουφ! Είχαμε συμφωνήσει να μη μετράμε δυνατά παρά μόνο όταν φτάναμε στις εκατοντάδες. Κι είχαμε σιωπηλά απο- δεχτεί ότι θα ήμασταν τίμιοι κι ειλικρινείς. – Χίλιες! – Ναι, καλά. Σε πιστέψαμε τώρα! – Αλήθεια λέω. – Άσε, ρε! – Ό,τι και να λέτε εσείς, εγώ νίκησα! – Ποιος το λέει; – Εγώ το λέω. Αφού είπαμε… όποιος φτάσει πρώτος στo χίλια.