Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ 10 | Τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε, άλλωστε; Ο δάσκαλος μας το είχε ξεκαθαρίσει: μπάλα στην τάξη ούτε κατά διά- νοια. Και η αυλή μας, ως συνήθως, ήταν λίμνη. Έτσι κι εμείς, αφού είχαμε παίξει κρεμάλα, είχαμε πει διάφορα ανέκδοτα κι είχαμε πειράξει χίλιες φορές και βάλε τον Τό- το για το καπέλο του, για τη σκισμένη του τσάντα, για τον θείο του τον απατεώνα, κι αφού αυτός μας είχε βρίσει χίλιες φορές και βάλε, μας είχε βγάλει άλλες τόσες τη γλώσσα κι είχε απειλήσει, δείχνοντάς μας τις γροθιές του, ότι θα μας έριχνε στο χώμα να φάμε λάσπη, είχαμε πια βαρεθεί και καθόμασταν κατσουφιασμένοι με κολλημένες τις μύτες μας στα τζάμια να χαζεύουμε τη νερένια κουρτίνα. Τότε κάποιος είχε μια πολύ καλή ιδέα, νομίζω πως ήταν ο Μα- τία – αλλά, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δύσκολο να ήταν αυτός, γιατί όλο βλακείες λέει! Η ιδέα ήταν να με- τράει ο καθένας πόσες στάλες έπεφταν στο τζάμι που είχε μπροστά του. Όποιος μάζευε τις περισσότερες στο τζάμι του θα ήταν ο νικητής. Αρχικά μας είχε αρέσει πολύ η ιδέα κι είχαμε πέσει με τα μούτρα στο μέτρημα. – Εκατό. – Εκατόν μία. – Εκατόν είκοσι. – Διακόσιες. – Σιγά, ρε. Πότε έφτασες στο διακόσια! – Έφτασα.