Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι

[ 638 ] RAYMOND CARVER φωτογραφία του σ’ ένα περιοδικό. Μου φάνηκε το ομορφότερο πλάσμα που είχα αντικρίσει ποτέ. Έκοψα τη φωτογραφία και την έβαλα πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Την κράτησα χρόνια ολόκληρα. Κι όταν ο Μπαντ κι εγώ ήρθαμε σ’ αυτό εδώ το σπίτι, θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Είπα: “Μπαντ, θέλω ένα παγόνι”. Ο Μπαντ βρήκε την ιδέα αστεία». «Τελικά ρώτησα κι έμαθα» είπε ο Μπαντ. «Άκουσα να λένε για κάποιον τύπο που εξέθρεφε παγόνια στη διπλανή επαρχία. Πουλιά του παραδείσου. Έτσι τα αποκαλούσε. Πληρώσαμε εκατό δολάρια γι’ αυτό το πουλί του παραδείσου» είπε. Χτύπησε το κούτελό του. «Θεέ και Κύριε, διάλεξα γυναίκα με ακριβά γούστα». Έσκασε ένα χαμόγελο στην Όλλα. «Μπαντ» είπε η Όλλα. «Δεν είναι έτσι και το ξέρεις. Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, ο Τζόι είναι και καλός φύλακας» είπε στη Φραν. «Δεν χρειαζόμαστε σκύλο με τον Τζόι. Ακούει τα πάντα». «Αν τα πράγματα σφίξουν, καταπώς λένε, βλέπω να χώνω τον Τζόι στην κατσαρόλα» είπε ο Μπαντ. «Με τα φτερά και τα πούπουλα». «Μπαντ! Δεν είναι αστεία αυτά» είπε η Όλλα. Παρ’ όλα αυτά, γέλασε, κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε ξανά τα δόντια της. Το μωρό ξανάρχισε να κλαίει. Αυτή τη φορά για τα καλά. Η Όλλα έβγαλε την πετσέτα της και σηκώθηκε απ’ το τραπέζι. Ο Μπαντ είπε: «Ησυχία δεν βρίσκουμε. Φέρ’ τον εδώ, Όλλα». «Γι’ αυτό πάω» είπε η Όλλα και πήγε να φέρει το μωρό. Το παγόνι έσκουξε άλλη μια φορά, κι ένιωσα να μου σηκώνεται η τρίχα. Κοίταξα τη Φραν. Έπιασε την πετσέτα της και την άφησε πάλι κάτω. Κοίταξα προς το παράθυρο της κουζίνας. Έξω ήταν σκοτάδι. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και υπήρχε σήτα στο κάσωμα. Σαν να άκουσα το πουλί στην μπροστινή βεράντα. Η Φραν έστρεψε το βλέμμα της και κοίταξε προς το διάδρομο. Περίμενε την Όλλα και το μωρό.