Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι

φάνηκε συνωμοτική, μετά έγινε τρυφερή – δεν υπήρχε άλλη λέξη γι’ αυτή. Το αγόρι άγγιξε το χέρι της. «Λέω να κλείσω την τηλεόραση και να βάλω κάνα δίσκο» ανα- κοίνωσε ο Μαξ. «Και το πικάπ αυτό για πούλημα είναι. Φτηνό. Πες ένα νούμερο». Έβαλε κι άλλο ουίσκι και άνοιξε μια μπίρα. «Όλα για πούλημα είναι». Το κορίτσι έτεινε το ποτήρι του και ο Μαξ έβαλε κι άλλο ουίσκι. «Ευχαριστώ» του είπε. «Σε βαράει κατακέφαλα» είπε το αγόρι. «Μου ’κανε κεφάλι». Τελείωσε το ποτό του, περίμενε λίγο κι έβαλε άλλο ένα. Έγραφε μια επιταγή, καθώς ο Μαξ έβρισκε τους δίσκους. «Διάλεξε ό,τι σου αρέσει» είπε ο Μαξ στο κορίτσι και της έτεινε τους δίσκους. Το αγόρι έγραφε την επιταγή. «Αυτό» είπε το κορίτσι. Δεν ήξερε τα ονόματα στους δίσκους, αλλά τι πείραζε. Ήταν μια περιπέτεια. Σηκώθηκε απ’ το τραπέζι και ξανακάθισε. Δεν τη χωρούσε ο τόπος. «Μάλιστα» είπε ο Μαξ. Αποτελείωσε το ουίσκι και συνέχισε με λίγη μπίρα. Κάθισε ξανά στον καναπέ και σταύρωσε τα πόδια του. Ήπιαν. Άκουσαν τον δίσκο μέχρι το τέλος. Και τότε ο Μαξ έβαλε άλλον ένα. «Γιατί δεν χορεύετε, παιδιά;» είπε ο Μαξ. «Ωραία ιδέα. Γιατί δεν χορεύετε;» «Μπα, δεν νομίζω» είπε το αγόρι. «Θες να χορέψεις, Κάρλα;» «Άντε» είπε ο Μαξ. «Δική μου είναι η αυλή. Μπορείτε να χο- ρέψετε». Αγκαλιασμένοι, με τα κορμιά κολλημένα, το αγόρι και το κο- ρίτσι πήγαιναν πέρα δώθε στο δρομάκι. Χόρευαν. [ 308 ] RAYMOND CARVER