Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι

[ 44 ] RAYMOND CARVER γει, κι έπειτα εγώ µε τον Ρούντι πάµε σπίτι. Τι χοντροµπαλάς, λέει ο Ρούντι και τεντώνεται όπως όταν είναι κουρασµένος. Ύστε­ ρα βάζει τα γέλια και συνεχίζει να βλέπει τηλεόραση. Βάζω να βράζει νερό για τσάι και κάνω ένα ντους. Βάζω το χέρι στη µέση µου και σκέφτοµαι τι θα γινόταν αν είχα παιδιά κι ένα απ’ αυτά κατέληγε να γίνει έτσι, τόσο χοντρό. Ρίχνω το νερό στην τσαγιέρα, τακτοποιώ τα φλιτζάνια, τη ζα­ χαριέρα, την κρέµα γάλακτος και πάω το δίσκο στον Ρούντι. Λες και το είχε στο µυαλό του, ο Ρούντι λέει, ήξερα έναν χοντρό κά­ ποτε, δύο για την ακρίβεια, πραγµατικά πολύ χοντρούς, όταν ήµουν παιδί. Θεέ µου, σκέτοι κουβάδες. ∆εν θυµάµαι πώς τους έλεγαν. Χοντρός, αυτό ήταν το µόνο όνοµα αυτού του παιδιού. Χοντρό τον λέγαµε, αυτό το παιδί που έµενε δίπλα µας. Ήταν γειτονόπουλο. Το άλλο παιδί ήρθε στη γειτονιά αργότερα. Τον έλεγαν Παρτάλα. Όλοι τον φώναζαν Παρτάλα, εκτός απ’ τους δασκάλους. Ο Χοντρός και ο Παρτάλας. Κρίµα που δεν έχω καµιά φωτογραφία τους, λέει ο Ρούντι. ∆εν ξέρω τι να πω, κι έτσι πίνουµε το τσάι µας και σε λίγο ση­ κώνοµαι να πάω για ύπνο. Ο Ρούντι σηκώνεται κι εκείνος, κλείνει την τηλεόραση, κλειδώνει την εξώπορτα κι αρχίζει να ξεντύνεται. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και πιάνω την άκρη γυρισµένη µπρούµυ­ τα. Όµως, χωρίς χρονοτριβή, αµέσως µόλις σβήνει το φως και ξαπλώνει στο κρεβάτι, ο Ρούντι αρχίζει. Γυρίζω ανάσκελα και προσπαθώ να χαλαρώσω, αν και δεν έχω διάθεση. Εδώ είναι όµως το θέµα. Όταν µπαίνει µέσα µου, νιώθω ξαφνικά να είµαι χοντρή. Νιώθω να είµαι τροµακτικά χοντρή, τόσο χοντρή που ο Ρούντι µοιάζει ανύπαρκτος, λες και απλώς δεν υπάρχει. Παράξενη ιστορία, λέει η Ρίτα, καταλαβαίνω όµως ότι δεν µπορεί να βγάλει συµπέρασµα. Νιώθω ψυχοπλάκωµα. ∆εν έχω όµως καµιά διάθεση να συνεχί­ σω µαζί της. Της είπα ήδη πάρα πολλά.