Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι

[ 40 ] RAYMOND CARVER Ρίτα, ήταν πελώριος, αληθινά πελώριος. Καλησπέρα, µου λέει. Χαίρετε. Ναι, µου λέει. Νοµίζω, είµα­ στε έτοιµοι να παραγγείλουµε τώρα, λέει. Μιλούσε έτσι, µ’ αυτόν τον τρόπο – παράξενα, καταλαβαίνεις. Και κάθε τρεις και λίγο, φυσούσε και ξεφυσούσε τη µύτη του. Θα έλεγα να αρχίζαµε µε σαλάτα του Καίσαρα, λέει. Και στη συνέχεια, ένα πιάτο σούπα µε εξτρά ψωµί και βούτυρο, σας πα­ ρακαλώ. Θα έλεγα και τα παϊδάκια, µου λέει. Και ψητή πατάτα µε ξινή σάλτσα. Για επιδόρπιο βλέπουµε αργότερα. Σας ευχαρι­ στώ πολύ, µου λέει, και µου επιστρέφει τον κατάλογο. Θεέ µου, Ρίτα, πού να ’βλεπες εκείνα τα δάχτυλα. Τρέχω στην κουζίνα και περνάω την παραγγελία στον Ρούντι που την παίρνει στραβοµουτσουνιάζοντας. Ξέρεις τώρα ο Ρούντι. Έτσι είναι ο Ρούντι πάνω στη δουλειά. Καθώς βγαίνω απ’ την κουζίνα, η Μάργκο – σου έχω πει για τη Μάργκο; Αυτή που έχει βάλει στο µάτι τον Ρούντι; Μου λέει η Μάργκο, ποιος είναι αυτός ο χοντροµπαλάς, ο δικός σου; Τι βόδι! Τώρα, αυτό είναι µέρος της ιστορίας. Πιστεύω πως πραγµατικά είναι µέρος της ιστορίας. Ετοιµάζω τη σαλάτα του Καίσαρα εκεί µπροστά του, εκείνος να παρακολουθεί την κάθε µου κίνηση, αλείφοντας στο µεταξύ φέτες βούτυρο και τακτοποιώντας τις σε µιαν άκρη, φυσώντας και ξεφυσώντας όλη την ώρα. Εν πάση περιπτώσει, είµαι τόσο στην τσίτα, που ρίχνω το ποτήρι µε το νερό πάνω του. Λυπάµαι πολύ, του λέω. Πάντα έτσι γίνεται, όταν βιάζεσαι. Λυπάµαι πολύ, του λέω. Είστε εντάξει; του λέω. Θα φωνάξω αµέ­ σως τον µικρό να καθαρίσει. ∆εν είναι τίποτα, λέει. Εντάξει είµαι, λέει, και ξεφυσάει. Μη στενοχωριέστε, εντάξει είµαστε, λέει. Χαµογελάει και κουνάει το χέρι του, καθώς πάω να φωνάξω τον Λέανδρο, κι όταν επιστρέφω