Ο τόπος των μυστικών

21 Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Μ Υ Σ Τ Ι Κ Ω Ν «Δεν ήμουν ακριβώς εκεί. Προφανώς. Αλλά ναι, ήμουν στο σχολείο». «Είδες κάτι; Άκουσες κάτι;» Πάλι εκνευρίστηκε, πετούσε σπίθες. «Μου το ρώτησαν ήδη αυτό. Από το τμήμα Ανθρωποκτο- νιών. Μας ρώτησαν όλες, χίλιες φορές». «Μπορεί όμως να θυμήθηκες κάτι στο μεσοδιάστημα. Ή να άλλαξες γνώμη και να ήθελες να μιλήσεις» είπα. «Δεν είμαι ηλίθια. Ξέρω πώς δουλεύουν αυτά. Θυμάσαι;» Ήταν επί ποδός, έτοιμη να πάει προς την πόρτα. Άλλαξα προσέγγιση. «Τον ήξερες τον Κρις;» Η Χόλι σιώπησε. «Αποδώ κι αποκεί. Τα σχολεία μας κάνουν πράγματα μα- ζί · τυχαίνει να γνωρίζεις ανθρώπους. Δεν είχαμε στενή σχέση, αλλά οι παρέες μας είχαν βρεθεί μαζί αρκετές φορές». «Πώς ήταν;» Ανασήκωσε τους ώμους. «Ένας τύπος ήταν». «Τον συμπαθούσες;» Ανασήκωσε τους ώμους. «Απλώς υπήρχε». Ξέρω λίγο τον μπαμπά της Χόλι. Είναι ο Φρανκ Μακέι, μυστικός. Αν πας να του μιλήσεις στα ίσια, θα το αποφύγει και θα έρθει πλαγίως · αν πας πλαγίως, θα βάλει το κεφάλι κάτω και θα ορμήσει μπροστά. «Ήρθες εδώ επειδή θέλεις να μου πεις κάτι» επισήμανα. «Δεν σκοπεύω να παίξω την κολοκυθιά. Αν δεν είσαι σίγουρη ότι θέλεις να μου το πεις, τότε φύγε και σκέψου το μέχρι να σιγουρευτείς. Αν είσαι σίγουρη τώρα, πες το». Η Χόλι ενέκρινε αυτή τη στάση. Παραλίγο να χαμογελάσει ξανά, αλλά τελικά μόνο έγνεψε.