Ο τόπος των μυστικών

19 Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Μ Υ Σ Τ Ι Κ Ω Ν έκανε έτσι κι αλλιώς. Ίσως να την ανάγκασε ο μπαμπάς της, ο αστυνόμος. Ίσως. Ακόμα κι όταν ήταν εννιά χρονών πάντως, δεν βαυκαλιζόμουν ότι την είχα καταλάβει. «Κι εγώ» είπα. Πήρε μια κοφτή ανάσα, ανασήκωσε τους ώμους, έκανε ένα νεύμα – στον εαυτό της, σαν κάτι να είχε μπει στη θέση του. Παράτησε τη σάκα της στο πάτωμα. Έβαλε τον αντίχειρα κά- τω από το πέτο της για να μου δείξει το έμβλημα. «Πηγαίνω στο Κίλντα τώρα» είπε και έμεινε να με παρα- τηρεί. Και μόνο που έγνεψα μου φάνηκε θρασύ εκ μέρους μου. Το Σεντ Κίλντα ήταν από τα σχολεία που άνθρωποι σαν κι εμένα υποτίθεται πως δεν θα έπρεπε να είχαν καν ακουστά. Και πράγ- ματι δεν θα το είχα ακουστά αν δεν είχε σκοτωθεί ένας νεαρός. Γυμνάσιο-λύκειο θηλέων, ιδιωτικό, σε κατάφυτα προάστια. Με καλόγριες. Πριν από έναν χρόνο, δυο καλόγριες βγήκαν για περίπατο νωρίς το πρωί και βρήκαν ένα αγόρι πεσμένο στο άλσος, στην πίσω γωνία του κτήματος του σχολείου. Αρχικά τους φάνηκε ότι κοιμόταν, μεθυσμένος ίσως. Τάχυναν το βήμα τους για να τον επιπλήξουν, να μάθουν ποιανής την πολύτιμη αρετή είχε διαφθείρει. «Νεαρέ!» είπαν με βροντερές, αυστηρές φωνές. Αλλά ο νεαρός δεν σάλεψε. Ήταν ο Κρίστοφερ Χάρπερ, δεκάξι ετών, από το αρρένων το οποίο βρισκόταν έναν δρόμο και δυο υπερβολικά ψηλούς τοίχους πιο πέρα. Κάποια στιγμή μες στη νύχτα, κάποιος του είχε σπάσει το κεφάλι. Για την υπόθεση επιστρατεύτηκαν τόσοι άντρες που θα μπο- ρούσαν να χτίσουν ένα ολόκληρο κτίριο με γραφεία, έγιναν τόσες υπερωρίες που θα μπορούσε κανείς να αποπληρώσει υποθήκες, προέκυψε τόση χαρτούρα που θα μπορούσε να φτια- χτεί φράγμα σε ποτάμι. Ένας ύποπτος επιστάτης, άνθρωπος για όλες τις δουλειές, κάτι τέτοιο τέλος πάντων· αποκλείστηκε. Ένας