Ο τόπος των μυστικών

18 T A N A F R E N C H εντύπωση άλλου ενός ξανθού κλώνου· είχαν κάτι που σε έκανε να γυρίσεις να την ξανακοιτάξεις. Άραγε την είχε χτυπήσει ο φίλος της; Της είχε βάλει χέρι, την είχε βιάσει; Η Χόλι όμως είχε έρθει να βρει εμένα και όχι κάποιον άγνωστο στο Τμήμα Σεξουαλικού Εγκλήματος. Κάτι να σου δώσω . Αποδεικτικά στοιχεία; Βρόντηξε την πόρτα της αίθουσας ανακρίσεων πίσω μας με ένα τίναγμα του χεριού της. Κοίταξε ολόγυρα. Άναψα την κάμερα, πατώντας αδιάφορα τον διακόπτη. «Κάθισε» είπα. Η Χόλι έμεινε στη θέση της. Διέτρεξε με το δάχτυλό της το γυμνό κομμάτι του πράσινου καναπέ. «Αυτή η αίθουσα είναι πιο ωραία από τις άλλες παλιά». «Πώς τα πας;» Εξακολουθούσε να κοιτάζει ολόγυρα, το δωμάτιο, και όχι εμένα. «Καλά. Μια χαρά». «Να σου φέρω ένα τσάι; Έναν καφέ;» Κούνησε το κεφάλι της. Περίμενα. «Μεγάλωσες» είπε η Χόλι. «Κάποτε έμοιαζες με μαθητή». «Κι εσύ ήσουν ένα κοριτσάκι που έφερνε την κούκλα της στις ανακρίσεις. Κλάρα δεν την έλεγαν;» Αυτό την έκανε να στραφεί προς το μέρος μου. «Θα έλεγα πως και οι δύο μεγαλώσαμε». Χαμογέλασε για πρώτη φορά. Ένα μικρό, τσαλακωμένο χαμόγελο, όπως το θυμόμουν, που είχε κάτι το θλιβερό τότε, και με επηρέαζε κάθε φορά. Όπως και τώρα. «Χαίρομαι που σε βλέπω» είπε. Όταν η Χόλι ήταν εννιά ή δέκα χρονών, υπήρξε μάρτυρας σε μια υπόθεση δολοφονίας. Δεν ήταν δική μου υπόθεση, αλλά σ’ εμένα είχε μιλήσει. Της είχα πάρει κατάθεση · την προετοί- μασα για να καταθέσει στο δικαστήριο. Δεν ήθελε, αλλά το