Ο τόπος των μυστικών

29 Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Μ Υ Σ Τ Ι Κ Ω Ν μένα. Μπήκε στο Ανθρωποκτονιών όταν εγώ μπήκα στις Ανε- ξιχνίαστες Υποθέσεις. Καλά είναι στις Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις. Πολύ καλά, π’ ανάθεμά με, για κάποιον σαν εμένα: εργατική τάξη του Δου- βλίνου, ο πρώτος στην οικογένειά μου που έδωσε εξετάσεις μετά το λύκειο αντί να πάει να μαθητεύσει κάπου. Στα είκοσι έβγαλα τη στολή, είχα φύγει από τη Γενική Μονάδα Ανακριτών και στα είκοσι οκτώ είχα ήδη μπει στο Ηθών – ο μπαμπάς της Χόλι είχε πει μια καλή κουβέντα. Μπήκα στις Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις την εβδομάδα που έκλεισα τα τριάντα, ελπίζοντας ότι δεν είχε πει κάποιος κάτι, φοβούμενος ότι είχε πει. Τώρα είμαι τριάντα δύο. Καιρός να συνεχίσω να ανεβαίνω. Καλά είναι στις Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις. Στο Ανθρωπο- κτονιών όμως είναι καλύτερα. Ο μπαμπάς της Χόλι δεν μπορεί να πει μια κουβέντα για μένα εκεί, ακόμα κι αν το ήθελα. Ο προϊστάμενος στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών τον σιχαίνεται. Ούτε εμένα με συμπαθεί. Στην υπόθεση που ήταν μάρτυρας η Χόλι, εγώ έκανα τη σύλληψη. Εγώ έβγαλα την προειδοποίηση, εγώ πέρασα τις χειροπέδες, εγώ υπέγραψα στην αναφορά σύλληψης. Ήμουν απλώς ένας μετακι- νούμενος υπάλληλος, θα έπρεπε να είχα παραδώσει οτιδήποτε είχε σημασία και είχε πέσει στα χέρια μου· έπρεπε να βρίσκομαι στην αίθουσα εργασιών σαν καλό παιδί, να δακτυλογραφώ κα- ταθέσεις ανθρώπων που δεν είχαν δει τίποτα. Όμως, έκανα τη σύλληψη έτσι κι αλλιώς. Την είχα κερδίσει με την αξία μου. Κάτι άλλο για μένα: Ξέρω πότε είναι η ευκαιρία μου. Χάρη σε εκείνη τη σύλληψη, και μαζί με λίγο σπρώξιμο από τον Φρανκ Μακέι, έφυγα από τη Γενική Μονάδα. Χάρη σε εκείνη τη σύλληψη είχα μια ευκαιρία στις Ανεξιχνίαστες Υπο- θέσεις. Χάρη σε εκείνη τη σύλληψη βρέθηκα κλειδωμένος έξω από το Ανθρωποκτονιών. Με το που κλείδωσα τις χειροπέδες, άκουσα ένα άλλο κλει-