Ο τόπος των μυστικών

27 Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Μ Υ Σ Τ Ι Κ Ω Ν ναν δεμένη με ζουρλομανδύα. Ακόμα κι ο μπαμπάς… έκανε πως δεν τον απασχολούσε, αλλά έβλεπα ότι ανησυχούσε διαρ- κώς. Ήταν… ουφφφ!» έκανε με αγανάκτηση και άνοιξε τις παλάμες των χεριών της, τεντωμένες σαν αστερίες. «Μόνο εσύ δεν έκανες λες και θα άρχιζα να πιστεύω ότι ήμουν κότα ή κάτι τέτοιο. Ήσουν σε φάση “Εντάξει, αίσχος, αλλά σιγά το πράγμα, συμβαίνουν και χειρότερα στον κόσμο όλη την ώρα και οι άνθρωποι επιβιώνουν, ας τελειώνουμε”». Είναι πολύ σημαντικό να δείχνεις ευαισθησία στους ανήλι- κους μάρτυρες. Κάνουμε σεμινάρια και τα σχετικά· παρουσιά­ σεις με PowerPoint αν είμαστε άτυχοι. Εγώ θυμάμαι πώς ήταν να είσαι παιδί. Οι άνθρωποι όμως ξεχνούν. Ένα φιλικό χτυπη- ματάκι γεμάτο ευαισθησία, και νιώθεις υπέροχα. Λίγο ακόμα, νιώθεις τέλεια. Λίγο ακόμα, κι ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά ότι καρυδώνεις τον άλλον. «Είναι χάλια να είσαι μάρτυρας. Όποιος κι αν είσαι. Εσύ τα κατάφερες καλύτερα από τους περισσότερους» είπα. Αυτή τη φορά το χαμόγελό της δεν έκρυβε σαρκασμό. Έκρυ- βε άλλα πράγματα, πολλά, αλλά όχι σαρκασμό. «Μπορείς να εξηγήσεις στο σχολείο ότι δεν πιστεύω πως είμαι κότα;» ρώτησε η Χόλι την κοινωνική λειτουργό, που προ- σποιήθηκε υπερβολική ευαισθησία για να κρύψει την αμηχανία της. «Ούτε λίγο;» Και έφυγε.