Ο τόπος των μυστικών

25 Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Μ Υ Σ Τ Ι Κ Ω Ν «Κανένα πρόβλημα». Ο Κρις Χάρπερ εξακολουθούσε να με κοιτάζει γελώντας, οι ώμοι του, όπως έστριβαν, είχαν τόση ενέργεια, ικανή να ηλεκτροδοτήσει το μισό Δουβλίνο. Ξαναέ- βαλα τον Κρις μέσα στον μεγάλο φάκελο και τον έκλεισα. «Το είπες σε κανέναν; Μήπως στην κολλητή σου; Δεν τρέχει τίποτα αν το έκανες, απλώς πρέπει να το ξέρω». Μια σκιά γλίστρησε στην καμπύλη του ζυγωματικού της, κάνοντας το στόμα της να δείχνει σαν στόμα μεγαλύτερης γυναίκας, λιγότερο αφελές. Κρύβοντας κάτι στη φωνή της. «Όχι. Δεν το είπα σε κανέναν». «Εντάξει. Θα κάνω τώρα το τηλεφώνημα και μετά θα σου πάρω κατάθεση. Θέλεις να είναι παρών κάποιος από τους δύο γονείς σου;» Η φράση αυτή την επανέφερε. «Ωχ, όχι, Θεέ μου. Πρέπει να είναι κάποιος παρών; Δεν μπορείς να είσαι μόνο εσύ;» «Πόσων χρονών είσαι;» Σκέφτηκε να πει ψέματα. Ύστερα άλλαξε γνώμη. «Δεκάξι». «Χρειαζόμαστε έναν ενήλικα. Για να μη νιώθεις ότι προ- σπαθώ να σε εκφοβίσω». «Δεν με φοβίζεις». Σώπα. «Το ξέρω, ναι. Και πάλι. Περίμενε εδώ, βάλε ένα τσάι αν θέλεις. Γυρίζω σε δύο λεπτά». Η Χόλι στρογγυλοκάθισε στον καναπέ και κουλουριάστηκε, μάζεψε τα πόδια της και τύλιξε τα χέρια γύρω της. Τράβηξε την άκρη της αλογοουράς της μπροστά και άρχισε να τη μα- σουλάει. Το κτίριο έβραζε ως συνήθως, αλλά εκείνη έδειχνε να κρυώνει. Δεν με κοίταξε καθώς έφευγα. Στο Τμήμα Σεξουαλικού Εγκλήματος, δύο ορόφους πιο κάτω, έχουν πάντα μια κοινωνική λειτουργό διαθέσιμη για