Ο τόπος των μυστικών

24 T A N A F R E N C H χαρτοκόπτη την πινέζα που συγκρατούσε την κάρτα και έπια- σα αυτήν και την πινέζα με τον φάκελο». «Μπράβο. Και μετά;» «Τον έχωσα μέσα στο πουκάμισό μου μέχρι που γύρισα στο δωμάτιό μου και μετά τον έβαλα στο ντοσιέ. Ύστερα ισχυρί- στηκα ότι δεν ένιωθα καλά και πήγα να ξαπλώσω. Αφού έφυ- γε η νοσοκόμα, ξεγλίστρησα και ήρθα εδώ». «Γιατί;» ρώτησα. Η Χόλι με κοίταξε με σηκωμένα τα φρύδια. «Επειδή σκέφτηκα ότι ίσως θα θέλατε να το μάθετε. Αν δεν σας νοιάζει, πετάξτε το κι εγώ θα γυρίσω στο σχολείο πριν καταλάβουν ότι λείπω». «Εμένα με νοιάζει. Χαίρομαι που το βρήκες. Απλώς ανα- ρωτιέμαι γιατί δεν το έδειξες σε κάποιον από τους δασκάλους σου ή στον μπαμπά σου». Μια κλεφτή ματιά στο ρολόι στον τοίχο – τότε ήταν που είδε και την κάμερα. «Σκατά. Τώρα το θυμήθηκα. Η νοσοκόμα έρχεται ξανά στο διάλειμμα και αν δεν είμαι εκεί θα φρικάρουν. Μπορείς να τηλεφωνήσεις στο σχολείο και να πεις ότι είσαι ο μπαμπάς μου και πως είμαι μαζί σου; Πες ότι πεθαίνει ο παππούς μου και ότι όταν μου τηλεφώνησες να μου το πεις έφυγα χωρίς να το πω σε κανέναν γιατί δεν ήθελα να με στείλουν στη σχολική σύμβουλο να μιλήσω για τα συναισθήματά μου». Όλα τα είχε σκεφτεί. «Θα τηλεφωνήσω αμέσως στο σχολείο. Δεν θα πω όμως ότι είμαι ο μπαμπάς σου». Αναστέναξε δυνατά, εξοργισμένη. «Θα πω απλώς ότι είχες κάτι που ήθελες να μας πεις και πως έκανες το σωστό. Έτσι δεν θα έχεις μπελάδες. Εντάξει;» «Τέλος πάντων. Μπορείς τουλάχιστον να τους πεις ότι δεν επιτρέπεται να το συζητήσω; Για να μη με πρήξουν;»