Ο τόπος των μυστικών

23 Ο Τ Ο Π Ο Σ Τ Ω Ν Μ Υ Σ Τ Ι Κ Ω Ν Αναγνώρισα το πρόσωπο πιο γρήγορα απ’ ό,τι είχα ανα- γνωρίσει εκείνο της Χόλι. Είχε μείνει εβδομάδες σε όλα τα πρωτοσέλιδα και όλες τις οθόνες, στα ενημερωτικά σημειώμα- τα κάθε τμήματος. Αυτή ήταν διαφορετική φωτογραφία. Τον είχαν απαθανα- τίσει καθώς γύριζε προς τα πίσω, με θαμπό φόντο τα φθινο- πωρινά κίτρινα φύλλα, να ανοίγει το στόμα για να γελάσει. Εμφανίσιμος. Λαμπερά καστανά μαλλιά, χτενισμένα προς τα μπρος, λες και ανήκε σε συγκρότημα αγοριών, που έφταναν στα πυκνά σκούρα φρύδια του τα οποία στρέφονταν προς τα κάτω στις άκρες, κάνοντάς τον να μοιάζει με κουταβάκι. Καθαρό δέρμα, ροδαλά μάγουλα· μερικές φακίδες στα ζυγω- ματικά, όχι πολλές. Πιγούνι που θα γινόταν θεληματικό, αν προλάβαινε. Ένα πλατύ χαμόγελο που έκανε τη μύτη και το δέρμα γύρω από τα μάτια του να σχηματίζουν μικρές ρυτι- δούλες. Λίγο αλαζόνας, λίγο γλυκός. Νέος · ό,τι σου ’ρχεται στο μυαλό σαν φρέσκο και άγουρο, όταν ακούς τη λέξη νέος : καλοκαιρινός έρωτας, ήρωας του μικρού αδερφού, τροφή για τα κανόνια. Κάτω από το πρόσωπό του και πάνω στο γαλάζιο μπλου- ζάκι του ήταν κολλημένες οι λέξεις. Τα γράμματα ήταν κομ- μένα από βιβλίο, με μεγάλα κενά ανάμεσα, σαν σημείωμα απαγωγής. Προσεγμένες άκρες, κομμένες σύρριζα. Ξέρω ποιος τον σκότωσε. Η Χόλι με παρατηρούσε σιωπηλή. Γύρισα τον φάκελο από την ανάποδη. Ένα απλό άσπρο χαρτόνι, από αυτά που αγοράζεις οπουδήποτε για να εκτυπώ- σεις τις φωτογραφίες σου. Ούτε γράμματα ούτε τίποτα. «Το άγγιξες;» ρώτησα. Γύρισε τα μάτια στο ταβάνι, εκνευρισμένη. «Φυσικά όχι. Πήγα στην τάξη των Καλλιτεχνικών και πήρα αυτό» –τον φάκελο– «και έναν χαρτοκόπτη. Έβγαλα με τον