Ο τόπος των μυστικών

22 T A N A F R E N C H «Υπάρχει ένας πίνακας» είπε. «Στο σχολείο. Ένας πίνακας ανακοινώσεων. Βρίσκεται στον τελευταίο όροφο, απέναντι από την αίθουσα των Καλλιτεχνικών. Τον αποκαλούν Τόπο των Μυ- στικών. Αν έχεις ένα μυστικό, αν για παράδειγμα μισείς τους γονείς σου ή αν σου αρέσει κάποιος ή οτιδήποτε τέλος πάντων, μπορείς να το γράψεις σε μια κάρτα και να το κολλήσεις εκεί». Δεν είχε νόημα να ρωτήσω γιατί να θέλει να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο. Έφηβες: Ποτέ δεν θα καταλάβει κανείς. Εγώ έχω αδερφές. Έμαθα να μην ασχολούμαι. «Χτες το απόγευμα, καθόμασταν με τις φίλες μου στην τάξη των Καλλιτεχνικών – κάνουμε μια εργασία. Όταν φύγαμε, ξέχασα το κινητό μου αλλά δεν το πρόσεξα μέχρι που έσβησαν τα φώτα, κι έτσι δεν μπορούσα να πάω να το πάρω. Ανέβηκα πάνω πρωί πρωί, πριν από το πρωινό». Τα έλεγε πολύ εύκολα· ούτε έκανε παύσεις ούτε ανοιγό- κλεινε τα μάτια ούτε κόμπιαζε. Αν ήταν άλλο κορίτσι, θα έλε- γα ότι με δούλευε. Αλλά η Χόλι είχε εξασκηθεί, και είχε και τον μπαμπά της · μπορεί και να της έπαιρνε κατάθεση κάθε φορά που αργούσε να γυρίσει. «Κοίταξα φευγαλέα τον πίνακα» συνέχισε η Χόλι. Έσκυψε στη σάκα της, την άνοιξε. «Καθώς περνούσα». Και να το: το χέρι της που δίσταζε πάνω από έναν πράσινο φάκελο. Το επιπλέον δευτερόλεπτο κατά το οποίο είχε το πρόσωπό της στραμμένο προς τη σάκα, με την αλογοουρά να πέφτει στο πλάι. Η νευρικότητα που περίμενα. Τελικά δεν ήταν τόσο άνετη όσο φαινόταν. Σήκωσε το χέρι της κρατώντας το πράσινο ντοσιέ. Μόλις το άγγιξα, το άφησε, τόσο γρήγορα που παραλίγο να μου πέσει. «Αυτό το βρήκα στον πίνακα». Το ντοσιέ έγραφε «Χόλι Μακέι, 4L, Κοινωνική Αγωγή». Μέσα υπήρχε ένας διάφανος νάιλον φάκελος και μέσα σ’ αυτόν μια πινέζα, πεσμένη στη μια γωνία, και ένα κομμάτι χαρτόνι.