Τοπικές καταιγίδες

[ 21 ] δεν το είχε προσέξει – η λαβή ενός µαχαιριού προεξείχε απ’τη µου­ σκεµένη µπλούζα του Γουάνγκ. «Τράβα το» είπε ο Γουάνγκ. Το πρόσωπό του είχε σηµάδια που µαρτυρούσαν ότι τον είχαν χτυπήσει – τα γυαλιά του ήταν στραπατσαρισµένα αλλά δεν είχαν σπάσει, αίµα έτρεχε απ’ το ρουθούνι του, το χείλι του είχε σκιστεί και στο ένα ζυγωµατικό είχε ένα στρογγυλό κόκκινο σηµάδι από χτύπηµα. «Είσαι σίγουρος;» ρώτησε οΆνταµ. «Σε παρακαλώ, τώρα…» Τα τρεµάµενα χέρια του κατηύθυναν το δεξί χέρι τουΆνταµ στη λαβή του µαχαιριού. ΟΆνταµ το έπιασε χαλαρά. «∆εν νοµίζω ότι κάτι τέτοιο…» «Με µια γρήγορη κίνηση» είπε ο Γουάνγκ και έβηξε. Λίγο αίµα ανάβλυσε απ’ το στόµα του και κύλησε στο πιγούνι του. «Είσαι απολύτως σίγουρος;» επανέλαβε ο Άνταµ. «∆εν ξέρω αν είναι το σωστό για –» « ΤΩΡΑ !» Χωρίς περαιτέρω σκέψη, οΆνταµ άρπαξε το µαχαίρι και το τρά­ βηξε έξω, τόσο εύκολα σαν να το έβγαζε από θηκάρι. Ήταν µαχαίρι του ψωµιού, παρατήρησε, καθώς ένα κύµα αίµατος ακολούθησε την κίνησή του, πετάχτηκε στη λεπίδα και πιτσίλισε τα δάχτυλά του, ένα κύµα ζεστού αίµατος. «Θα καλέσω την αστυνοµία» είπε ο Άνταµ και άφησε κάτω το µαχαίρι, σκουπίζοντας απερίσκεπτα τα δάχτυλά του στο κάλυµµα του κρεβατιού. «Τον φάκελο» είπε ο Γουάνγκ, ενώ τα δάχτυλά του συσπόνταν, κινούνταν σαν να χτυπούσαν ένα αόρατο πληκτρολόγιο.