Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου

T O N K A I Ρ Ο Τ ΟΥ Β ΟΥΛ ΓΑ Ρ Ο Κ Τ Ο Ν ΟΥ [17] έφυγες εσύ και πως έσκασες τρία άλογα για να προφθάσεις τον Αυτοκράτορα στον δρόμο της Θεσσαλονίκης, και πως γύρισε ο Αύγουστος σαν αστραπή, όπως μόνος ο Αυτοκρά- τορας ξέρει να το κάνει, κι έπεσε ξαφνικά στους πολιορκη- τές και τους έτρεψε σε φυγή. Δεν έμαθα πια τι απόγινε ο Νικουλιτσάς. — Έφυγε, αποκρίθηκε ο Νικήτας, μα του έστησαν καρ- τέρι και τον ξανάπιασαν και τώρα βρίσκεται κλεισμένος στις φυλακές της Βασιλεύουσας. — Δόξα τω Θεώ! είπε ο Παγράτης και σταυροκοπήθηκε. Σαν ξέκοψε, και το μάθανε οι Βούλγαροι, τόσο αυθάδεις γίνηκαν, που ούτε να ξεμυτίσομε δεν τολμούσαμε μεις! Κα- λά έκανε και τον κλείδωσε στη φυλακή ο Αύγουστος. — Το έκανε όμως με βαριά καρδιά, είπε ο Νικήτας, γιατί θαυμάζει την ανδρεία του που είναι μεγάλη, και ξέρει ν’ αναγνωρίζει τα προτερήματα των εχθρών του. Μα πες μου τα δικά σου. Από το μοναστήρι σου, πού πήγες; — Ύστερα από καιρό, αφού πέρασε το πολύ κρύο κι έλιω- σαν τα χιόνια, τράβηξα για τη Θεσσαλονίκη, είπε ο Παγρά- της. Μα εκεί έμαθα πως από καιρό είχε πεθάνει η Αυγούστα! Λυπήθηκα κατάκαρδα, μα δεν απελπίστηκα. Είπα πως ο Αύγουστος ο Κωνσταντίνος θ’ αναγνωρίσει τον σταυρό και το παιδί και τράβηξα για τη Βασιλεύουσα. Ναι! Αυτός ν’ ανα- γνωρίσει το παιδί! Ούτε να το δει θέλησε! Ούτε εγώ δεν τον είδα! Έχασα στην Πόλη εβδομάδες και μήνες, δε στάθηκε τρόπος! Δεν τον άφηνε η συλλογή για τ’ άλογά του και το ιπποδρόμιο να δει τ’ ορφανό του αξιωματικού του. Μέρα νύχτα, χωμένος στη διασκέδαση, καρφί δεν του καίγεται! Ας